"Tio estas maldelikata laboro!" diris la flikilo, "mi neniel povos trairi, mi rompiĝos, mi rompiĝos!" Kaj ĝi efektive rompiĝis. "Ĉu mi ne ripetis ofte," ĝi plorkriis, "ke mi estas tro delikata!"
"Nun ĝi plu taŭgas por nenio!" diris la fingroj, sed tamen ili devis ĝin teni; la kuiristino alfaris al ĝi kapon el sigelvakso kaj enŝovis ĝin antaŭe en sian tukon.
"Vidu, nun mi estas brusta pinglo!" diris la flikilo; "mi sciis, ke mi atingos honoron; el io fariĝas io!" Kaj ĝi ridis interne, ĉar ekstere oni ĉe flikilo neniam povas vidi, ke ĝi ridas. Tie ĝi sidis fiere, kvazaŭ ĝi veturus en veturilo, kaj rigardadis ĉiuflanken.
"Ĉu mi povas permesi al mi demandi vin, ĉu vi estas el oro?" demandis ĝin la pinglo, kiu estis ĝia najbaro. "Vi havas bonegan eksteraĵon kaj vian propran kapon, kvankam ĉi tiu eĉ estas malgranda. Vi devas zorgi pri tio, ke ĝi iom elkresku, ĉar oni ja ne povas al ĉiu doni sigelvakson sur la pinton!" Ĉe tio la flikilo levis sin tiel alten, ke ĝi elfalis el la tuko kaj falis en la defluilon ĝuste en la momento, kiam la kuiristino elverŝis la malpuran akvon.
"Nun ni iras vojaĝi!" diris la flikilo; "ke mi nur ne perdiĝu!" Sed ĝi perdiĝis.
"Mi estas tro delikata por ĉi tiu mondo!" ĝi diris, kiam ĝi sidis en la strata defluilo. "Mi havas bonan konscion, kaj tio ĉiuokaze estas ne malgranda konsolo!" Kaj tial la flikilo tenis sin rekte kaj ne perdis sian bonan humoron.
Diversaj objektoj naĝis trans ĝin, pecetoj da ligno, pajlo kaj gazeta papero. "Vidu, kiel ili nagas!" diris la flikilo. "Ili ne scias, kio sidas sub ili! Mi enŝoviĝis kaj sidas ĉi tie. Vidu, jen naĝas peco da ligno, ĝi pensas pri nenio en la mondo krom lignopecoj kaj ŝtipoj, kaj ĝi mem estas ja ŝtipo. Jen naĝas trunketo de pajlo; vidu, kiel ĝi svingiĝas, kiel ĝi turniĝas! Ne pensu tiom multe pri vi mem, vi povus alpuŝiĝi al ŝtono! Jen naĝas gazeto! Forgesita estas ĝia enhavo, kaj tamen ĝi tenas sin larĝe! Mi sidas pacience kaj silente; mi scias, kio mi estas, kaj tio mi restas!"
Unu tagon ĝi ekvidis ĝuste ĉe sia flanko brilantan objekton, kaj la flikilo supozis, ke tio estas diamanto; sed tio estis nur simpla peceto da vitro. Ĉar ĉi tiu briletis, la flikilo ekparolis al ĝi kaj prezentis sin al ĝi kiel brusta pinglo. "Vi kredeble estas diamanto?" "Jes, mi estas io tiuspeca!" Tiamaniere ili rigardis sin reciproke kiel tre valorajn objektojn kaj interparolis pri la nuna malmodesteco de la mondo.
"Mi havis mian loĝejon en la skatolo de unu virgulino, kiu estis kuiristino," komencis sian rakontadon la flikilo. "Ŝi havis sur ĉiu mano po
