„La vetero bonege taŭgas”, diris unu el ili, „se ni rompmalfermos la dompordon, oni ne aŭdos ĝin dum tia ventego. – Raddas, ĉu vi precize scias la lokon, kie la instruisto enŝlosis la monon?”
„Jes”, diris la alia, „tion mi scias. En lia dormoĉambro ĉe la kapfino de lia lito staras malgranda ŝranko, tie li enŝlosas sian monon.”
„Estas tamen riska afero! Se li eble vekiĝos!” flustris la alia.
„Ne estu timulo, Wittenborn”, diris Raddas, „tio ne malhelpos nin!”
Wittenborn silentis dum kelka tempo; tiam li ree ekparolis: „Kiom da mono li alportis hieraŭ el la urbo?”
„Mil kvincent talerojn en oro, estas mono de zorgatoj, kaj morgaŭ li alportos ĝin al la distrikta kaso; estos same bone, se ni senigos lin de tiu ĉi peno kaj la monon prenos al ni por gardi ĝin”, diris Raddas kaj akre ekridis.
„Se vi nur estas certa pri tio”, diris Wittenborn.
Raddas ree moke ekridis. „Certa? – Jen vidu!”
„Sinjoro de la vivo”, ekkriis Wittenborn, „vi ja kunprenis hakilon!”
„Jes!” diris Raddas raŭke.
La hakilo ree estis kaŝita sub la kitelo, kaj ili rapide antaŭeniris.
„Ni bone povos helpi al ni per la mono”, reparolis Raddas, „Wittenborn, ankaŭ vi bezonas ĝin!”
