Paĝo:Beaumarchais - Edziĝo de Figaro, 1898, Kofman.djvu/6

Figaro. Kial do?
Suzano. Mi ĝin ne volas.
Figaro. Sed pro kio?
Suzano. Ĝi malplaĉas al mi.
Figaro. Diru motivon!
Suzano. Se nenian mi volas diri?
Figaro. Ho! kiam virinoj estas certaj nin teni!...
Suzano. Pruvi, ke mi estas prava, egalus konfesi, ke mi povus esti malprava. Ĉu vi estas mia servanto, aŭ ne?
Figaro. Vi ekscitiĝas kontraŭ la plej oportuna ĉambro de l' kastelo, ĉambro sin trovanta meze de l' du apartamentoj. En nokto, se al nia sinjorino estos ne bone, ŝi sonorigos en sia parto; — jen! per du paŝoj vi estos apud ŝi. Kaj se nia sinjoro ekvolos ion, li nur devos tintigi en la sia; — krak! per tri saltoj mi estos apud li.
Suzano. Bonege! Sed se li matene sonorigos por doni al vi ian signifan kaj longedaŭran komision — jen! per du paŝoj li estas ĉe mia pordo, kaj poste krak! per tri saltoj...
Figaro. Kion vi aludas per tiuj ĉi vortoj?
Suzano. Estus necesa aŭskulti min trankvile.
Figaro. Sed kio do fariĝas, Dio bona?
Suzano. Fariĝas, amiko, ke laca amistadi la belulinojn de l' ĉirkaŭaĵo, lia grafa moŝto Almavivo volas reveni en la kastelon, sed ne ĉe sian edzinon; al la via, vi aŭdas, li turnis sian celon, kaj li esperas, ke tiu ĉi ĉambro utilos por lia projekto. Kaj tion ĉi mia nobla kantinstruanto, la fidela Bazilo, honesta agento de liaj plezuroj, al mi ripetas ĉiutage, dum li donas al mi lecionon.
Figaro. Bazilo!... Ho, mia pliamato! Se iam solida bastonado, donita al spino, ĝuste rerektigis la vertebrojn al iu...
Suzano. Vi pensis, bona knabo, ke la doto, kiun oni donas al mi, estas rekompenco por viaj meritoj?
Figaro. Mi faris sufiĉe por havi la rajton esperi tion ĉi.
Suzano. Kiel la sprituloj estas idiotaj!