Paĝo:Beaumarchais - Edziĝo de Figaro, 1898, Kofman.djvu/7

Figaro. Oni ĝin diras.
Suzano. Sed tial, ke oni ne volas ĝin kredi.
Figaro. Kaj oni estas malprava.
Suzano. Eksciiĝu, ke per tiu doto li celas ricevi de mi sekrete, li sola kun mi sola, unu kvaronon da horo, kiun antikva rajto de l' landsinjoro... vi scias, kiel ĝi estis honta!
Figaro. Mi ĝin scias tiel bone, ke se la grafo, edziĝante, ne estus detruinta tiun ĉi malnovan rajton, mi neniam edziĝus je vi en liaj bienoj.
Suzano. Nu, se li ĝin detruis, li pentas, kaj de via fianĉino li nun volas ĝin reaĉeti sekrete.
Figaro. (frotante sian kapon) Mia kapo moliĝas pro surprizo, kaj mia frunto spritigita...
Suzano. Ne frotu do ĝin!
Figaro. Kian danĝero en tio?
Suzano. Se aperus sur ĝi akneto, superstiĉaj homoj...
Figaro. Vi ridas, friponino! Ha! Se estus rimedo por trompi tiun ĉi grandan trompanton, por enlogi lin en bonan kaptilon kaj meti lian monon en nian poŝon!
Suzano. Intrigo kaj mono, jen vi movas vin en via sfero.
Figaro. Ne la honto retenas min.
Suzano. Ĉu la timo?
Figaro. Entrepreni danĝeran aferon estas nenio, sed alkonduki ĝin al sukceso evitante la danĝeron, estas io merita; ĉar nokte penetri en la domon de iu, rabi de li la edzinon kaj tie ricevi por la peno cent vipekbatojn, — nenio estas pli facila. Mil idiotaj friponoj faris ĝin. Sed...

(Oni sonorigas el interne.)

Suzano. Jen la sinjorino estas vekita. Ŝi bone rekomendis al mi esti la unua, kiu parolus al ŝi en la mateno de mia edziniĝo.
Figaro. Ĉu en tio ĉi estas ankaŭ io kaŝita?
Suzano. Nia paŝtisto diras, ke tio ĉi estas feliĉodona por virinoj forlasitaj. Adiaŭ, mia kara Fi... Fi... Figaro. Revu pri nia afero.