al mi, kio staras sur la folio, sed ankoraŭ tiam mi ne komprenis lin.
Li demandis, ĉu mi scias, kie estas la granda kinoteatro en la apudeco de la hotelo.
Mi respondis, ke mi scias tion.
— Nu, — daŭrigis li, — iru al tiu teatro hodiaŭ vespere kaj rigardu bone, tiam vi plene komprenos min, ĉar ankaŭ tie ĉiuvespere sidas tia almozulo, kia mi estas.
En la sama vespero mi iris tien, kaj apud la teatro sur trotuaro mi vidis viron, kiu sidis tie. Li estis tute kurbiĝinta, tremetis, rigardis neniun kaj diris nenion. Sur la dorso pendis papero kun surskribo. Mi rigardis pli atente kaj vidis, ke de tempo al tempo preterpasantoj ĵetis al li moneron, kiun li tuj kaptis kaj metis en la ĉapon sur siaj genuoj. Pli ol horon mi restis sur la sama loko por observi la almozulon, kaj fine reiris hejmen.
Je la noktomezo mia najbaro, la almozulo, ankaŭ venis hejmen, sed tra malantaŭa pordo.
Mi tuj rekonis la almozulon, li montris sian ĉapon, kiu estis plena de moneroj.
Ridetante li frapetadis mian ŝultron kaj konsilis al mi:
— Agu kiel mi, kaj vi perlaboros pli multe, ol aro de viroj kun bona ofico.
Tamen mi ne ŝatis tiun manieron por perlabori monon, kaj kiam mi kun sinjoro Jung parolis pri la almozulo, li diris, ke tiaj viroj loĝas multaj en la grandaj urboj de Inferio, pro kio mi tre miris. Poste, kiam mi sciis, ke tiu maniero por multaj viroj estas la sole ebla, mi ne miris plu, sed decidis ne sekvi ilian ekzemplon.
La almozulo, mia najbaro, „laboris” nur tri vesperojn ĉiusemajne, la ceteran tempon li estis kvazaŭ sinjoro, kaj promenis kaj eliris kiel mi mem povis fari, dank’ al la financa helpo de sinjoro Jung.
Pasiginte tutan monaton en la hotelo, mi diris, ke mi dezirus
