pri la feliĉo, kiun ili ĝuos post mia foriro de la farmejo…
Tio estis mia dua aventuro.
La trian mi spertis post kelkaj semajnoj.
Tiu aventuro estis tia, ke vi eble ĝin ne kredos vera, sed vi ja scias, ke la blinduloj neniam mensogas…
En iu mateno, dum ni rikoltis sur la kampo, venis aro de viroj el la urbo, kaj unu el ili, la ĉefo, diris al mi:
— Haltu, kaj faru, kion mi al vi ordonos en la nomo de la plej alta ĉefo de la ŝtato.
Ni metis teren la laborilojn kaj mi demandis, kio estas tiu ordono, kaj li respondis:
— La plej alta ĉefo, opiniante, ke la rikolto en ĉi tiu jaro estos tro granda, ordonis, ke ni neniigu la duonon de ĉio, kion vi rikoltis; tial montru al ni la lokon, kie vi kolektis vian rikoltaĵon, por ke ni plenumu tiun ordonon.
Granda konsterno ekregis nian koron, la nigraj laboristoj ekploris, sed mi regis min, kaj diris al la neniiganto:
— Ĉi tiu rikolto ne apartenas al ĉi tiuj bonaj homoj, nek al mi; ni estas nur laboristoj, laborantoj por iu sinjoro Ingram, kiu loĝas en Saidumo; kial do ni povos konsenti, ke lia propraĵo estos de vi neniigata? Iru kun via ordono al li kaj lasu nin kvietaj.
Dirinte tion, mi volis rekomenci mian laboron, sed unu el liaj kunuloj retenis min kaj demandis:
— Ĉu vi ne volas obei la ordonon de nia ĉefo? Se vi persistos, ni forkondukos vin en la malliberejon.
Mi respondis, ke tiu malliberejo min ne timigas kaj ke mi devas defendi la propraĵon de mia sinjoro, pri kiu ĵus mi parolis.
Nun la ĉefo de la fremduloj ekridis kaj diris al la viro, kiu retenis min:
— Lasu lin kvieta —, kaj turnante sin al unu el la nigraj laboristoj, li ordonis:
— Konduku nin al la loko, kie estas konservata via rikolto…
