Kaj la nigrulo obeis kaj kondukis ilin al tiu loko.
Kaj okazis, ke la duona rikolto, super kiu ni kune tiel diligente laboris, estis forbruligita de la viroj, kiuj agis laŭ la ordono de la plej alta ĉefo de la ŝtato.
Ni staris apude kaj ne povis kontraŭstari tiun neniigon, sed nia koro ploris kaj nia menso komprenis nenion pri tiu ago de homoj, loĝantaj en civilizita lando.
Mi tiel malĝojis, ke mi sopiris tuj foriri, sed mi atendis ankoraŭ tutan semajnon por konsoli miajn nigrajn amikojn.
Kaj kiam tiu semajno pasis, mi en la mateno jam frue metis la promesitan monon en la kabanon de la juna amanto, kaj piediris al la urbo Kalumbos, kie mi serĉis okazon por reiri al Saidumo; tien mi veturis per aŭtobuso, ĉar la vojaĝo estis tro longa por fari ĝin piede.
Veninte al sinjoro Ingram mi rakontis al li pri la neniigo de lia rikolto; sed kiel mi miris, kiam ridante li diris, ke tiu neniigo estas bona, ekonomia afero. Li ne povis klarigi tion al blindulo. Efektive mi estis ankoraŭ blindulo, ĉar mi ne estis civilizita, kiel miaj du fratoj, kiuj loĝis en granda urbo por tie sperti, kio estis la civilizeco…
Aŭdante tion, mi diris plu nenion, sed petis, ke li flugu kun mi al mia insulo.
La tempo de tiu reflugado estis proksima, kaj jen mi revenis…
Mi nun finis mian trian aventuron kaj mi havas plu nenion por rakonti; mi volas nur diri, ke mi deziras estonte vivi ĉi tie sur mia insulo, kiun mi ŝatas ankoraŭ pli ol antaŭe; precipe ĉar en ĝin ankoraŭ ne penetris kutimoj kaj moroj kunkreskintaj al la civilizeco…
Sola-lasta-unu eksilentis, kaj la ĉefo, kiu estis kortuŝita, ĉirkaŭbrakis lin dirante:
— Restu ĉe ni, ho mia filo, vin solan ankoraŭ ne infektis tiuj malsanoj, kiuj regas la fremdulojn kaj eĉ, ho ve!… viajn du fratojn…
