Fortega tondro interrompis la ĉefon, tiel forta, ke ĝi tremigis la tutan kabanegon, kaj ĉiuj en ĝi konsterniĝis pro teruro.
Samtempe la pordo malfermiĝis kaj enkuris la inferianoj kaj la du civilizitaj insulanoj.
Dum sia promenado ili estis surprizataj de pluvego, kiu irigis ilin returne al la kabanego, por serĉi rifuĝejon kontraŭ la minacanta fulmotondro, kiu subite kaj neatendite eksplodis.
La tondrobato aŭdiĝis tuj post hela fulmobrilo, kiu limigis la tutan internon de la konstruaĵo, kie alie regis malforta mallumo, pro la manko de fenestroj.
La kvin enirantoj vidis, ke la ĉefo ĉirkaŭbrakis Karlon, kaj ili ne sciis, kion tio signifas, ĉar Karlo estis la unua el la tri saminsulanoj, al kiu li montris tiun honoron.
La mallumo post la fulmobrilo tuj revenis kaj pasis momento, en kiu ĉiu senparole atendis, kio sekvos.
Dua fulmobrilo kaj dua tondrobato sekvis, kaj eĉ tria kaj kvara; poste subite la malbona vetero ĉesis furiozi; la pluvo falis ankoraŭ, sed ne plu rivere, kaj baldaŭ ankaŭ ĝi ĉesis.
Nun la ĉefo sin direktis al la ĉeestantoj kaj diris:
