distanco, kaj sidiĝis sur benko sub granda arbo. Mi rigardis ĉirkaŭ min kaj entuziasmiĝis pro la beleco de la ĉirkaŭaĵo.
Ĉie serpentis glataj vojetoj en la parko, ĉie la birdetoj kantadis, ĉie regis lukso kaj kontenteco kaj eĉ feliĉego. Ne estis mirige, ke la tuto tiel impresis min, ke dum momento mi tute forgesis pri mia mono, kiu tiel mistere malaperis el la banko. Mi rigardis dekstren, maldekstren; la parko baniĝanta en la suno ŝajnis esti tera paradizo.
Subite mi vidis viron, tre malbone vestitan, kun sako sur la ŝultro kaj pluvombrelo sub la brako. Malrapide li proksimiĝis al mia benko kaj min trafis la granda kontrasto, kiun tiu proksimiĝanta viro faris kontraŭ tiu paradizo, kun kiu ĵus mi komparis la parkon.
Iom post iom, dum la birdetoj super mia kapo daŭrigis sian kantadon, la viro venis al la benko, kie mi sidis, kaj atinginte ĝin li sidiĝis, apenaŭ min rimarkante.
Kun miro mi rigardis la viron kaj precipe lian pluvombrelon, ĉar la vetero estis belega kaj pluvombrelo estis tute superflua objekto en tiu sunplena tago.
Mi respondis la malfortan kapklinon de la viro per la vortoj:
— Bonan tagon,… sinjoro!
— Bonan tagon! — nun diris la viro, kaj li profunde ĝemis, dum li formetis de sia dorso la sakon kaj metis ĝin sub la benkon, sur kiu ni kune sidis.
— Ĉu vi laciĝis? — demandis mi, aŭdante la profundan spiron de la viro.
— Ne, sinjoro, kial mi laciĝus?
— Povus esti.
— Ho, ne, sinjoro, senlaborulo ja ne laciĝas pro la nenionfarado,… ne povas laciĝi.
— Ho, vi estas senlaborulo?… Ĉu estas senlaboruloj en ĉi tiu granda urbo?
— Kie ili nun ne estas?
