— Pri tio mi ankoraŭ neniam pensis. — Ĉu vi jam longe estas senlaborulo?
— Jam dum ses jaroj.
— Kiel vi do povas vivi, se vi ne laboras?
— Per mia muzikilo.
— Kie estas tiu muzikilo?
— En mia sako, tie sub la benko.
Mi iĝis scivola: la afero interesis min kaj mi demandis plu:
— Kian muzikilon vi havas en tiu sako?
— Saksofonon.
— Kiam do vi ludas sur tiu saksofono?
— Ĉiuvespere; kaj mia kamarado ludas sur violono, kiam ne pluvas.
— Via kamarado?
— Jes…, li nun ne estas ĉi tie… li sidas sur alia benko, eble en alia parko; ankaŭ li estas senlaborulo.
— Kie vi ĉiuvespere ludas?
— En la stratoj de Saidumo, sur la trotuaroj.
— Ĉu estas permesate fari tion?
— Nur al blinduloj tio estas permesata.
— Vi tamen ja ne estas blindulo!
— Feliĉe mi ne estas blindulo, sed en la vesperoj mi ŝajnigas esti blinda, same kiel mia kamarado. Tiam ni iras paŝon post paŝo kaj tre malrapide unu malantaŭ la alia sur la trotuaroj de Saidumo kaj ludas… kaj ni havas paperaĵon sur la dorso kun la surskribo: „Blindulo”.
— Strange!
— Tute ne, sinjoro; nur la blindulojn oni iom kompatas en Saidumo; nur al ili oni donas kelkan monon.
— Kie vi loĝas en Saidumo?
— Ĉie kaj nenie.
— Tiom mi ne komprenas.
— Tamen tio estas tre klara, sinjoro.
