— Ĉu vi ne havas domon por loĝi kaj dormi?
— Mi kunportas kun mi mian domon… reale ĝi estas nur ĝia tegmento, kiun mi uzas en pluva vetero.
Dirante tion, la viro iom ridetante montris sian pluvombrelon. Mirigite mi demandis plu:
— Ĉu vi ne havas alian domon? Kie do vi dormas en la nokto?
— Sur ĉi tiu benko, se ne pluvas, kaj se policanoj ne forpelas min; alie sur izolita loko en la parko kaj sub mia tegmento.
— Ĉu en Saidumo ne estas domoj por personoj, kia vi estas, por pasigi la nokton?
— Jes, unu tia domo estas ĉi tie, sed ĝi ne havas sufiĉe multajn litojn: el dek senhejmuloj nur unu povas akiri liton, tial mi ne iras plu tien… Sed ne nur tial, sed ankaŭ, ĉar mi devas iri tre longan distancon por veni al tiu domo.
Mi pli kaj pli miris, ĉar pri tia stato en tia bela urbo mi neniam pensis. Tial post kelka tempo mi daŭrigis:
— Saidumo estas bela urbo, ĉu ne?
— Mi ne scias.
— Ĉu vi ne scias?
— Ne, sinjoro.
— Vi tamen povas vidi, ke ĉio, kio ĉirkaŭas nin ĉi tie estas mirinde bela.
— Senlaborulo kun malplena monujo kaj sama stomako ne atentas belecon; li pli multe ŝatas manĝaĵon en kaduka kabano, ol malsaton en bela parko de bela urbo. Dirinte tion li ĝemis denove; poste li demandis:
— Ĉu iam vi estis senlaborulo, sinjoro?
— Mi!?
— Jes, vi.
— Ho ne; sur mia insulo mi ĉiam laboris, tie ĉiu laboras, kaj neniu malsatas, tie ĉiu posedas propran domon…
