— Feliĉa insulo! — interrompis min la viro, kaj atente min rigardante li daŭrigis iom moke:
— Kie kuŝas tiu paradizo?
— Ĉe la transa flanko de la oceano.
— Kial vi ne restis tie?
— Mi volis rigardi ĉi tiun belan kaj civilizitan mondparton kaj poste… studadi.
— Tio kostas multan monon…
— Mi havis multan monon, sed nun ĝi estas en la banko… almenaŭ tion mi kredas.
— Kredas?
— Jes, — diris mi, kaj detale mi rakontis, kio okazis al mi kaj al mia mono.
La viro laŭte ridis kaj diris:
— Ĉu en via insulo ĉiuj homoj estas same plenfidaj kaj plenkonfidaj, kiel vi mem? Vi baldaŭ sciiĝos, ke oni ŝtelis vian monon; eble tiam vi povos, same kiel mi, kun malplena stomako pasigi la noktojn sur benko en ĉi tiu bela parko…
Mi ektimis, pensis pri mia eble perdita mono, subite ekstaris kaj iris for.
— Sinjoro! — kriis post mi la viro, — mi volas doni al vi bonan konsilon: Se restos al vi kelka mono, tiam aĉetu saksofonon kaj pluvombrelon kaj serĉu kamaradon…
Mi aŭdis nenion plu kaj rapidis al la policejo, kie baldaŭ mi staris antaŭ la sama ĉefo. Li diris:
— Ni faris nian eblon por aresti la ŝtelinton de via mono, sed vane! Estonte ne estu tiel fidema kaj ne konfidu plu monon al nekonata persono.
— Sed — respondis mi, — li estis tiel amika kaj servema, ke neniu rigardus lin malbona viro.
La ĉefo nun demandis al mi, ĉu mi jam longe loĝis en Delimono kaj post kiam mi ĉion rakontis pri mia insulo, pri mia
