La ĉefo komprenu, ke en aliaj landoj la homoj pro specialaj motivoj ofte mensogas.
— Ho-ho-ho!… Ĉu tio estas necesa en civilizita lando? Imagu, ke ankaŭ ĉi tie oni estus atakata de tiu stranga malsano… Feliĉe, sur nia insulo oni ne bezonas mensogi, oni eĉ ne konas tiun vorton. Daŭrigu!
— Tiu premio igis min deflankiĝi de mia rakonto, mia ĉefo; mi petas pardonon, sed ankaŭ la aliaj multaj interrompoj deflankigis min…
— Vi pravas; mi ne interrompos plu.
— Unu-kvar-du daŭrigis:
— Mi do laboris en tiu restoracio kaj ricevis regule mian salajron; parte mi elspezis ĝin, parte konservis. Mi laboris tie dum multaj semajnoj, kaj fine, same kiel la aliaj laboristoj, ĝuis mian libertempon, nome dum dek-kvar tagoj mi amuzis min, ne laborante. Mi faris ekskursojn aŭ vojaĝetojn tra la urbo.
Mi uzis la tramojn, ĉar la distanco estis tro longa por iri piede. Bone mi memoras ankoraŭ la unuan tramvojaĝon. Unue mi per aŭtomobilo iris al la nordo de la urbo, kie staras kelkaj kinotreatoj, kaj unu el ili mi vizitis. De tie mi iris al la bela larĝa vojo, nomata la ĉefvojo. Post duona horo tamen mi iris el la tramo por rigardi la Zoologian Ĝardenon. Efektive ĝi ne estas ĝardeno, sed vasta tereno kun belaj konstruaĵoj, kie oni povas vidi kaĝojn kun ĉiaj sovaĝaj bestoj. Pri tiuj bestoj alportitaj el aliaj landoj, kie ili vivas libere en arbaroj, vi ne povas formi al vi ĝustan ideon. Mi povus detale priskribi ilin, sed vi, kiel blinduloj, ne komprenus la priskribon; tial mi volas nomi nur la plej grandan specialecon de kelkaj el ili; tiuj estas tiel danĝeraj, ke ili mortigus kaj manĝus ĉiun homon, kiu enirus en ilian kaĝon. En kelkaj el la konstruaĵoj de tiu Zoologia Ĝardeno oni povas vidi ĉiajn birdojn kaj fiŝojn. Ĉiutage multaj homoj iras en la Zoologian Ĝardenon por rigardi.
Flanke de la ĉefaleo etendiĝas grandega lago aŭ enlanda
