Iun tagon ree sidante tie, mi vidis, ke du viroj, aspektantaj kiel sinjoroj, atente min rigardis; fine ili venis al mi, sidiĝis sur la benko, kie mi sidis, kaj komencis paroli kun mi.
Ili baldaŭ rimarkis, ke mi ne estas inferiano. Mi diris, ke mi ne havas laboron, sed serĉis ĝin.
Ili demandis, ĉu mi scias paroli france. Ne sciante, kio estas tio, mi respondis, ke volonte mi klopodos fari tion. Ili ridis kaj unu el la du diris al la alia: „Un vrai niais”… kaj ankoraŭ ion alian, kion mi ne memoras plu. Tiam la alia viro diris, ke li havas por mi laboron, se mi volus labori por li. „Ho, volonte — respondis mi, — se mi nur povus plenumi tiun laboron”.
Li diris:
— Vi bezonas nur fajfi.
Tion mi tute ne komprenis, kaj li klarigis:
— Ni estas du kontrolistoj, tio estas: oficistoj, kiuj devas kontroli, ĉu policanoj dece deĵoras, aŭ dece plenumas sian oficon. Vi devas stari kvaronhoron aŭ duonhoron sur loko, kiun mi indikos al vi en diversaj stratoj de la urbo, kaj ĉiufoje, kiam venas policano, vi fajfu kaj samtempe foriru, poste vi ĉiam venu ĉi tien en la hotelon kaj atendu nian revenon, por, se necese, ricevi novan komision. Ĉi tio estas tre simpla kaj facila; via taga salajro estos du dolaroj, kiuj sufiĉas por junulo, kia vi, por vivi en Delimono. Tiamaniere vi servos al ni ĉiutage dek horojn, dum la aliaj vi estos tute libera, kaj povos fari, kion vi meme deziras.
La propono ŝajnis al mi bonega kaj mi akceptis. Ili pagis al mi antaŭe kvar dolarojn por du tagoj kaj triope ni iris el la hotelo. Baldaŭ poste ni sidis en aŭtomobilo kaj veturis tra multaj stratoj, ĝis la veturilo haltis. Mi devis salti el la aŭto kaj unu el la du sinjoroj indikis al mi lokon, post kio ili forveturis. Fajfilo, kiun ili antaŭe donis al mi, estis en mia poŝo; do mi bezonis nur preni ĝin kaj fajfi, kiam proksimiĝas policano.
