— Ne moku min, kaj ne agu kiel frenezulo, ree mi demandas la nomo de tiu insulo.
— Ĝi ne havas nomon, tion ja certigis la doktoro, kiu malkovris nian insulon.
— Ho! — subite diris la policestro, — vi do estas unu el tiuj blinduloj, pri kiuj doktoro Hartman skribis en la gazeto antaŭ kelkaj semajnoj?
— Mi estas.
— Bone; kiam vi naskiĝis?
— Du malbonajn sezonojn post mia plej aĝa frato.
— Alivorte, vi ne scias en kiu jaro?
— Mi ne scias.
— Bone, sed diru, kial vi nun estas tie ĉi?
— Eble, ĉar mi fajfis.
Ree ĉiuj laŭte ridis, kaj eĉ la policestro; li daŭrigis:
— Kiam vi fajfis kaj kial?
— Hieraŭ vespere, ĉar proksimiĝis policano.
— Jes, mi komprenas; vi volis averti viajn kamaradojn, ke alvenis tiu policano, ĉu ne?
— Jes!
— Sed Eduardo, aŭ, Unu-kvar-du el la nekonata insulo, ĉu vi ne sciis, ke vi hieraŭ ludis rolon de spiono?
— Neniam mi aŭdis pri spiono; mi ne scias, kio estas spiono, sur mia insulo ne estas spionoj.
— Kiuj estis tiuj kunuloj, por kiuj vi fajfis, kiam alvenis tiu policano?
— Mi konas ilin nur de mallonga tempo. Ili pagis al mi ĉiutage du dolarojn por mia fajfado; mi kredis, ke ili estas bonaj viroj, ĉar al mi ili estis ĝentilaj kaj amikaj, kaj inter si ili diris, ke mi estas: Un vrai niais, sed mi ne komprenis, kion per tio ili celis.
— Tio estas franca frazeto, signifanta: Vera stultulo, aŭ vera naivulo; kaj mi kredas, ke ili pravis, sed sufiĉas, — kaj sin
