Iomete sekiĝinte, ni daŭrigis nian vojon, sed apenaŭ ni faris du aŭ tri kilometrojn, ree komeneiĝis pluvo kaj malvarma vento, kiuj persekutis nin dum la tuta tago. Prok- simume 4 kilometroj antaŭ Gŭnzburg ni kaŝis nin sub la ponto, kiu estas konstruita trans ia malplena loko, en kiu akvo estas kredeble nur dum printempo. Tarnen ni estis tre kontentaj, ke ni almenaŭ povis ripozi en senpluva loko. Tuj post tiu ĉi ponto ni vidis ankoraŭ tri similajn kaj ni ŝerce diris, ke tiuj pontoj estas intence konstruitaj por kaŝi sub ili diversajn vagantojn, similajn al ni, dum mglbona vetero.
En la oka vespere ni venis en Gŭnzburg kaj decidis kaŝi nin de la pluvo en la restoracio de l'stacidomo. Feliĉe la mastrino de l'restoracio parolis france. Kiam ni rakontis al ŝi pri nia piedvojaĝo kaj pri ĝia celo, ŝi tre ekinteresiĝis kaj afable konsentis iamaniere nin helpi: ŝi iris al la staci- domestro, rakontis al Ii pri niaj vojaj aventuroj, montris niajn paperojn kaj taglibron, troplenigitan per subskriboj de niaj samideanoj kaj per gazetaj eltranĉaĵoj pri nia piedvojaĝo, kaj la stacidomestro afable konsentis permesi al ni pasigi la nokton en la atendejo de la 2a klaso.
En la restoracio de l'stacidomo dum la vespermanĝo ni konatiĝis kun kvar laboristoj (masonistoj) italoj, kiuj, ekaŭdinte nian esperantan interparolon, pensis komence, ke ni parolas itale. Iii tre ekinteresiĝis pri nia lingvo, ĉar ili preskaŭ ĉion kotnprenis, same kiel mi estis komprenanta ilian italan interparolon (Romano parolas itale, sed mi tute ne). Ni tre longe parolis kun ili pri Esperanto kaj pri ĝia utileco en alilando — kaj ili entuziasme akceptis nian pro- ponon ellerni Esperanton, kiu montris sin al ili tiel simpla kaj facila. Do, ni akiris ankoraŭ kelkajn adeptojn por nia lingvo.
La nokton ni pasigis preskaŭ sen dormo pro mal- varmo, ĉar ni estis tute malsekaj. En la 6a matene ni el-
