— Konfesu, ke vi jam ian elserĉis.
— Mi konfesas.
— Virgino, edzino aŭ vidvino?
— Kompreneble, edzino. Fraŭlinon aŭ vidvinon vi povus gajni al vi per la promeso de edzinigo.
— Kia estas ŝia nomo?
— Erifila. Ŝi estas edzino de bakisto.
— De bakisto? — demandis nekontente la Radiulo — tio ĉi plaĉas malpli al mi.
— Kion do vi volas! mi en tiuj rondoj la plej ofte turniĝas… La edzo de Erifila nun ne estas en la domo; li forveturis Megara’n. Tiu ĉi bakistedzino estas la plej bela virino, kiu iam paŝadis sur la patrino tero.
— Mi estas scivola.
— Ankoraŭ unu kondiĉon, mia Arĝentarka. Promesu al mi, ke vi uzos nur rimedojn indajn je vi kaj agos en nenia okazo, kiel agus ekzemple tia maldelikatulo, kiel Ares, aŭ eĉ, parolante inter ni, kiel agadas nia komuna patro, la Nubojn-kolektanto.
— Por kiu vi min havas! — diris Apollo.
— Sekve ĉio estas priparolita kaj mi povas al vi montri Erifila’n.
