Hermes, atendanta sur la Pnikso, ekkaptadis siajn koksojn, stariĝadis sur la kapo kaj turnadis el ĝojo la sceptron en la aero.
Sed kiam la ĉagrenita filo de Latona proksimiĝis al li, la ruza protektoro de komercistoj ŝajnigis kompaton kaj diris:
— Malagrable estas al mi, ke vi perdis, ho, Malproksime-trafanto!
— Iru for, ruzulo! — rediris kun kolero Apollo.
— Mi iros, nur vi fordonos al mi Lampecia’n.
— Cerbero al vi disŝiru la tibiojn! Mi ne donos Lampecia’n kaj mi diras, iru for! ĉar mi rompos vian bastonon sur via kapo.
La Argon-detruinto sciis, ke, kiam Apollo estas kolera, li ne konas ŝercojn, tial li retiriĝis singarde kaj diris:
— Se vi min volas trompi, tiam estu de nun Hermes kaj mi fariĝos Apollo. Mi scias, ke vi min superas per la potenco kaj povas malutili al mi, sed per feliĉo estas iu pli forta ol vi, kaj tiu ĉi nin disjuĝos. Mi vin vokas, Radiulo, al la juĝo de l’ Kronido!… Iru kun mi!
Apollo ektimis je l’ nomo de l’ Kronido, ne kuraĝis malkonsenti kaj ili ekiris.
Kaj dume komencis tagiĝi. Attika elkliniĝadis el la ombro. La rozofingra stelo matena leviĝis sur la ĉielo el la flanko de l’ arĥipelago.
Zeŭs estis pasiginta la nokton sur la supro de l’ Ida — kaj ĉu li dormis aŭ ne dormis kaj kion li tie faris, neniu tion sciis, ĉar la Nebul-portanto sin enkovris per nebulo tiel densa, ke eĉ Hera nenion tra ĝi povis vidi. Hermes tremis iom, proksimiĝante al la patro de la dioj kaj homoj.
La pravo estas sur mia flanko — li pensis — sed se okaze Zeŭs vekiĝis kolera, se okaze, antaŭ ol li elaŭskultos, li kaptos ĉiun je la piedo, turnos sur la kapon kaj ĵetos iajn tricent stadmojn atenajn! Ankoraŭ por Apollo li havas ian estimon, sed kun mi, kvankam mi estas lia filo, li ne faros ceremoniojn.
Sed vana estis la timo de l’ filo de Maja. La Kronido sidis sur la tero gaja, ĉar la nokto al li pasis gaje kaj en gloro ĝoja li ĉirkaŭkaptadis per lumantaj okuloj la teran rondon. La tero ĝojigita per la rideto de l’ patro de la dioj kaj homoj, naskis luman majan herbeton kaj junajn hiacintojn, kaj li, apogante sin sur ĝi per la manplatoj, ludis per la fingroj en la bukla floraro kaj ĝojis en la koro levita.
Vidante tion ĉi, la filo de Maja trankviliĝis kaj, farinte profundan saluton al la naskinto, kuraĝe komencis plendi la Radiulon — kaj ne tiel dense falas la neĝaj flokoj en la tempo de la neĝa blovado, kiel dense faladis la vortoj elokventaj.
Kiam li finis, Zeŭs silentis momenton, kaj poste li diris al Apollo:
— Ĉu ĉio ĉi estas vera, Radiulo?
— Vera, patro Kronido — rediris Apollo — sed se post la honto, kiu min renkontis, vi ankoraŭ ordonos al mi pagi la veton, tiam mi iros malsupren al Hades kaj lumos al la ombroj.
Zeŭs enpensiĝis ree kaj meditadis.
— Sekve tiu virino — li demandis fine — restis surda al via muziko, via kanto, kaj repuŝis vin kun malestimo?
— Ŝi elverŝis al mi vazon da fermenta acidaĵo sur la kapon, ho Tondrordonanto!
Zeŭs kuntiris la brovojn, kaj de tiu ĉi kuntiro ektremis tuj la Ida. Rompaĵoj de rokoj komencis ruliĝi kun krako en la maron kaj la arboj kuŝiĝis kiel apikoj, kiujn tranĉas la vento.
