Te
Fakt
p
Sinjorino A
Granda Hotelo
Senpere sub kaj post tiuj vortoj la papero estis forŝirita. Sur la alia flanko troviĝis krajone skribita noto: „T. 11. 40, L. 5. 29.“
Tio estis ĉio; iu alia objekto malgraŭ plej zorgema esploro ne estis trovata.
„Ĉu vi opinias, ke tio iel estas valora?“ la urbestro demandis kun seniluziigita mieno.
„Certe. La papereto ĝuste estas eksterordinare grava por la trovo de la murdisto, kaj verŝajne ankaŭ la peceto da ŝtofo, kiu sendube devenas de la vestaĵo de la murditino; por vi eble ne“, von Merten ridetante respondis. „Kion mi konkludas el la trovaĵoj, vi vidos hodiaŭ vespere. Nun al la stacio.“ —
La fervoja asistanto, kiu la pasintan nokton deĵoris, estis revenonta nur post kelka tempo por la venontnokta deĵoro. Sed la suboficisto, kiu ĉe la peronbarilo kontrolas kaj deprenas la biletojn, ĉeestis.
„Ĉu vi memoras, kiu en la pasinta nokto forlasis la vagonaron ĉi tie?“ Merten demandis lin.
„La rapidvagonaron, kiu haltas ĉi tie nur, kiam la princo venas por ĉasi, kio hodiaŭ ne okazis, kompreneble neniu forlasis, ĉar ĝi senhalte traveturis“, respondis la suboficisto.
„Certe; sed ĉu la ordinaran vagonaron?“
„Kiun?“
„Ĉu pluraj ordinaraj vagonaroj dumnokte pasas ĉi tie?“
„Laŭ ĉiu direkto unu.“
„Do mi celas tiun de Reberg.“
„Ĝin forlasis la arbarasistanto kaj fremdulo.“
