por tio mi povus garantii al vi — almenaŭ tiukaze, se vi ne povas fari pli, ol li estas kapabla fari."
"Tiukaze mi do fidos al mi sola!" Merten rediris kun trankvila decideco.
Edito Mac Kennon ekzamene rigardis lin, rekte en la okulon. "Tion vi ne faros!" ŝi diris same trankvile, "mi partoprenos vian agadon."
"Ĉu vi, fraŭlino Mac Kennon?"
"Ĉu estas io nenatura, ke mi provas venĝi la murdon al mia plej kara amikino?"
"Certe ne!"
"Aŭ ĉu ne virina?" Ree ŝi fikse rigardis lin. "En Eŭropo oni facile faras tian riproĉon al ni amerikaninoj, kiuj estas edukataj al pli senĝenaj pensado kaj agado ol la eŭropaninoj!"
"Ankaŭ tio ne. Kredu al mia certigo, fraŭlino Mac Kennon, ke mi estas libera de tiaj antaŭjuĝoj."
"Tio min ĝojigas. Do, de nun ni kune dediĉos nin al la tasko, venĝi la murdon."
"Tiri la murdiston al la meritita puno."
"Diru tiel aŭ tiel, la rezulto estos la sama. Mi tuj skribos al mia frato en Chicago, ke li telegrafe informu min tuj, kiam Franco Jameson revenos tien. Aŭ ĉu vi opinias, ke estas pli bone, se mi telegrafas al li?"
"Certe. Estas eble, kvankam ne verŝajne, ke sinjoro Jameson jam estas survoje al Chicago."
"Kial ne verŝajne?"
"Ĉar li, se li estas tia, kia mi opinias lin, pli verŝajne ankoraŭ estas en Germanujo, por observi la paŝojn faratajn por klarigi la krimon kaj por laŭ tio aranĝi la siajn."
"Kiamaniere li povas informiĝi pri tiuj paŝoj?"
"Per la gazetoj. Ne estas eviteble, ke afero kiel la nia fariĝas konata de la gazetaro kaj estas disvastigata per ĝi. Ĉi tio eĉ estas bona, ĉar ofte la gazetaro estis la plej valora helpanto en la esploro de krimo."
