"Des pli bone. Tiun amikon de la patro de sinjorino Smith ni devas trovi."
"Ĉu vi vere kredas, ke tiu ekzistas?"
"Certe, ĉar Jameson mem estas la amiko. Ĝuste pro tio estas valore, ke vi akompanos min. Vi esploru lin."
"Ĉu nur pro tio?"
Ŝi iomete ruĝiĝis, elparolinte la ne pripensitajn vortojn, kaj rapide aldiris: "Mi pensis, ke por vi estus enuige, ĉiam vojaĝi tute sola. Aŭ ĉu vi ankaŭ bone konversacias kun via Kruse?"
"Vi havas tro bonan guston, estimata fraŭlino," li diris trankvile, "por voli elvoki flataĵon. Tial vi ne perceptos kiel tian, se mi diras al vi, ke mi nenion deziras pli forte, ol ĉiam havi tian akompanantinon sur miaj vojaĝoj, tute ne konsiderante la kroman utilon, kiun mi akiras el la interparolo kun vi pri la krimo."
"Tio tamen sonas kiel flataĵo. Mi konfesas, ke la kunagado de Pinkerton, kiun via etato eble ne estus permesinta, ke plue la konstato de la falsita poŝtkarto, estas utilaj20 por vi, kaj eble ankaŭ tio, kion mi povis sciigi al vi pri Alico kaj Jameson. Sed per tio la utilo, kiun mi alportas al vi, certe estas plene elĉerpita; el la konversacio pri la krimo nur mi lernas, eĉ tre multe kaj ion treege interesan, sed ne vi!"
"Pardonu! La elparolado de miaj ideoj esence servas por precizigi ilin."
"Tion vi ankaŭ povas, farante monologojn."
"Ho ne, tio estas io esence alia."
La eniro de Kruse, kiu venis por demandi, ĉu por li estas io farota, interrompis la dialogon.
"Ne, la dua telegramo el Chicago ankoraŭ ne alvenis", von Merten respondis al lia demando.
"Cetere, Kruse, ĉu vi scipovas iun fremdan lingvon?"
