Paĝo:Goethe - Ifigenio en Taŭrido, 1921, Zamenhof.pdf/79

Eldiris tiajn feliĉigajn vortojn,
Neniam sonu tono de suferoj!

PILADO.

Aŭskultu plu; feliĉo kiel princo 20
Kun bela sekvantaro ĉiam marŝas.
La kamaradojn ankaŭ ni retrovis;
En roka golf' la ŝipon ili kaŝis
Kaj sidis atendante kaj malĝoje.
Apenaŭ ekvidinte vian fraton, 25
Ekkriis ili ĝoje, kaj insiste
La ŝipanaro petis rapidigi
La forveturon. Ĉiu man' sopiras
Remilon, kaj eĉ vento, de ni ĉiuj
Tuj rimarkita, ĉarmajn la flugilojn 30
Etendis kaj ekblovis de la bordo.
Ni do rapidu, kaj vi tuj konduku
Min al la templo, lasu min eniri
Kaj kapti respektege la objekton
De nia celo! Mi sufiĉos sola, 35
Por porti for sur miaj fortaj ŝultroj
La bildon de l' diino; kiel forte
Mi sopiregas la celitan ŝarĝon!
  (Ĉe la lastaj vortoj li sin direktas al la
  templo, ne rimarkante, ke Ifigenio lin ne
  sekvas; sed baldaŭ li sin returnas.)
Vi staras sendecide! Vi silentas!
Vi ŝajnas konfuzita! Ĉu aperis 40
Barante ia nova malfeliĉo?
Ho, diru, ĉu vi al la reĝ' raportis
La vortojn, kiujn ni interkonsentis?