Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ĉar ili regadon
Eterne posedas
Kaj povas ĝin uzi 50
Laŭ sia bontrovo.
Plej timu la homo,
Se dioj lin levis!
Sur rifoj kaj nuboj
Jen staras la seĝoj 55
Ĉe tabloj el oro.
Aperas malpaco,
Kaj falas la gastoj
Kun hont' kaj ofendoj
En noktajn profundojn 60
Kaj tie ligitaj
Atendas nur vane
Justecon kaj juĝon.
Sed restas la mastroj
En festoj eternaj 65
Ĉe l' tabloj el oro.
Kaj el la abismoj
La spir' de l' titanoj
Ofere falintaj
Per fumaj nubetoj 70
Al ili leviĝas.
Kaj ili deturnas
Benantan okulon
De tuta la gento, 75
Kaj eĉ en la nepo
La iam amitaj
