OSIP kaj ĤLESTAKOV.
Ĥlestakov. — Jen, prenu ĝin. (Fordonas la ĉapon kaj kanon.) Ha, vi denove ruliĝadis sur la lito?
Osip. — Kial do mi ruliĝadus? Ĉu mi neniam vidis liton, efektive?
Ĥlestakov. — Vi mensogas, vi ruliĝadis; vi vidas, ĝi tuta estas malordigita!
Osip. — Sed por kio mi ĝin bezonas? Ĉu mi ne scias, kio estas lito? Mi havas piedojn: mi povas stari. Por kio mi bezonas vian liton?
Ĥlestakov, paŝadas en la ĉambro. — Rigardu, ĉu tie en la saketo ne troviĝas iom da tabako?
Osip. — Nu, de kie do povus troviĝi tabako? Antaŭ tri tagoj vi la lastan elfumis.
Ĥlestakov, paŝadas kaj diversmaniere premadas siajn lipojn; fine li diras per laŭta kaj decida voĉo. — Aŭskultu... he, Osip!
Osip. — Kion vi ordonas?
Ĥlestakov, per laŭta, sed ne tiel decida voĉo. — Vi iru tien.
Osip. — Kien?
Ĥlestakov, per voĉo tute ne decida kaj ne laŭta, tre proksima al petado. — Malsupren, en la manĝejon... tie diru... ke oni donu al mi tagmanĝi.
Osip. — Nu, ne, mi eĉ iri ne volas.
Ĥlestakov. — Kiel vi kuraĝas, malsaĝulo?
Osip. — Nu tiel; tute egale, se mi eĉ iros, nenio el tio ĉi estos. La mastro diris, ke li plu ne donos tagmanĝi.
Ĥlestakov. — Kiel li povas permesi al si ne doni? Jen ankaŭ sensencaĵo!
Osip. — Li ankoraŭ diras, mi iros al la urbestro; jam la trian semajnon via sinjoro monon ne pagas. Vi, li diras, kun via sinjoro,
