Urbestro. — Kaj mi, ha kiel mi estos ĝoja! Kaj kiel forte nun ĝojiĝos mia edzino! Mi jam havas tian karakleron: gastameco de la plej frua infaneco, precipe se la gasto estas klera homo. Ne pensu, ke mi eble diras tion ĉi pro flatado; ne, mi havas tiun ĉi malvirton, mi esprimas min el la profundeco de mia koro.
Ĥlestakov. — Mi humile vin dankas. Mi mem ankaŭ — mi ne amas homojn duvizaĝajn. Al mi tre plaĉas via senkaŝeco kaj bonkoreco, kaj mi, mi konfesas, nenion pli postulus, krom ke oni montru al mi sindonecon kaj estimon, estimon kaj sindonecon.
La SAMAJ kaj la restoracia SERVANTO, akompanata de OSIP. Bobĉinskij enrigardas tra la pordo.
Servanto. — Sinjoro min vokis?
Ĥlestakov. — Jes; donu la kalkulon.
Servanto. — Mi jam antaŭ nelonge donis al vi la duan kalkulon.
Ĥlestakov. — Mi jam ne memoras viajn malsaĝajn kalkulojn. Diru, kiom tie estas?
Servanto. — La unuan tagon vi afable postulis tagmanĝon, la duan tagon vi manĝetis nur salmon kaj poste vi ĉion prenadis jam kredite.
Ĥlestakov. — Malsaĝulo! ankoraŭ komencis elkalkuladi. Sume kiom mi ŝuldas?
Urbestro. — Sed vi havu la bonecon ne zorgi, li atendos. (Al la servanto.) For, kanajlo, oni sendos al vi.
Ĥlestakov. — Efektive, tio ĉi ankaŭ estas vera. (Kaŝas la monon. La servanto foriras. Tra la pordo enrigardas Bobĉinskij.)
