URBESTRO, ĤLESTAKOV, DOBĈINSKIJ, poste BOBĈINSKIJ.
Urbestro. — Ĉu vi ne deziros trarigardi nun kelkajn instituciojn en nia urbo, nome la filantropiajn kaj aliajn?
Ĥlestakov. — Kaj kio tie estas?
Urbestro. — Nu, simple, rigardu, kia ĉe ni estas la irado de la aferoj ... Kia ordo ...
Ĥlestakov. — Kun granda plezuro, mi estas preta. (Bobĉinskij enmetas la kapon tra la pordo.)
Urbestro. — Ankaŭ, se estas via deziro, de tie en la distriktan lernejon, rigardi la ordon, en kiu ĉe ni estas instruataj la sciencoj.
Ĥlestakov. — Mi konsentas, mi konsentas.
Urbestro. — Poste, se vi deziras, vi vizitos la punlaborejon kaj la urbajn malliberejojn — vi rigardos, kiel ĉe ni oni tenas la krimulojn.
Ĥlestakov. — Sed por kio do la malliberejojn? Jam pli bone ni rigardos la instituciojn filantropiajn.
Urbestro. — Kiel vi deziras. Kiel vi intencas, ĉu en via kaleŝo aŭ kune kun mi en droŝko?
Ĥlestakov. — Nu, mi preferas veturi kun vi en droŝko.
Urbestro, al Dobĉinskij. — Nu, Pjotr Ivanoviĉ, por vi nun ne estas loko.
Dobĉinskij. — Ne malhelpas. Mi iros simple.
Urbestro, mallaŭte al Dobĉinskij. — Aŭdu: vi ekkuru, sed rapide, per ĉiuj fortoj, kaj forportu du skribetojn: unu — en la kadukulejon, al Zemlanika, kaj la duan — al mia edzino. (Al Ĥlestakov.) Ĉu mi povas kuraĝi peti vian permeson skribi ĉe via alesto linieton al mia edzino, ke ŝi prepariĝu al akcepto de la estiminda gasto?
Ĥlestakov. — Sed por kio? ... Cetere, tie ĉi estas inko, nur paperon ... mi ne scias ... Eble sur tiu ĉi kalkulo?
