La ĉambro de la unua akto.
ANNA ANDREJEVNA, MARJA ANTONOVNA staras ĉe la fenestro en samaj pozicioj.
Anna Andrejevna. — Nu, jen ni jam tutan horon atendas ... Kaj en ĉio vi estas kulpa kun via malsaĝa ornamiĝado: jam tute vestita, tamen ne! Ŝi devas ankoraŭ fosadi ... Mi ne devus ŝin tute aŭskulti. Kia ĉagreno! Kvazaŭ intence neniu sin montras! Kvazaŭ ĉiuj formortis!
Marja Antonovna. — Sed mi petas vin, panjo, post du minutoj ni ĉion ekscios. Baldaŭ jam Avdotja devas veni. (Atente rigardas tra la fenestro kaj ekkrias.) Ha, panjo, panjo! iu iras, jen en la fino de la strato.
Anna Andrejevna. — Kie iras? Vi ĉiam havas iajn fantaziojn. Nu jes, iu iras. Kiu do iras? De malgranda kresko ... en frako ... Kiu do li estas? Ha? Tamen kia ĉagreno! Kiu do li povas esti?
Marja Antonovna. — Ĝi estas? Dobĉinskij, panjo!
Anna Andrejevna. — Kia Dobĉinskij! Vi ĉiam subite imagas al vi ion ... Tute ne Dobĉinskij. (Svingas per la nazotuko.) He, vi, venu ĉi tien! pli rapide!
Marja Antonovna. — Kredu al mi, panjo, ĝi estas Dobĉinskij.
Anna Andrejevna. — Nu jen, intence, nur por disputi. Mi diras al vi, ke ne Dobĉinskij.
Marja Antonovna. — Nu kio, nu kio, panjo? Vi vidas, ke Dobĉinskij.
Anna Andrejevna. — Nu jes, Dobĉinskij, nun mi vidas — pro kio
