Ĥlestakov. — Apud vi stari jam estas feliĉo; cetere, se vi tion ĉi nepre deziras, ni sidiĝos. Kiel mi estas feliĉa, ke mi fine sidas apud vi.
Anna Andrejevna. — Ho ne, sinjoro, mi neniel kuraĝas rilatigi al mi... Mi pensas, post la ĉefurbo la vojaĝado aperis al vi tre malagrabla.
Ĥlestakov. — Ekstreme malagrabla. Kutimi vivi, comprenez-vous, en la mondo, kaj subite troviĝi en vojo: malpuraj hoteloj, mallumo de malklereco... Mi konfesas, ke se ne fariĝus tia okazo, kiu min ... (ĵetadas rigardojn al Anna Andrejevna kaj penas plaĉi al ŝi) tiel rekompencis por ĉio ...
Anna Andrejevna. — Efektive, kiel malagrable devas esti al vi.
Ĥlestakov. — Cetere, sinjorino, en tiu ĉi minuto estas al mi tre agrable.
Anna Andrejevna. — Ne eble! Vi faras al mi multe da honoro. Mi tion ĉi ne meritas.
Ĥlestakov. — Kial do vi ne meritas? Vi, sinjorino, meritas.
Anna Andrejevna. — Mi loĝas en vilaĝo ...
Ĥlestakov. — Jes, cetere vilaĝo havas ankaŭ siajn montetojn, riveretojn ... Nu, kompreneble, kiu komparos ĝin kun Peterburgo! Ha, Peterburgo! Kia vivo, kredu al mi! Vi eble pensas, ke mi tie nur transskribas paperojn? ne, la sekciestro estas amika al mi. Ofte li ekfrapas min sur la ŝultron: «Venu, mia kara, al mi tagmanĝi!» Mi nur por du minutoj eniras en la departementon, nur por diri: tio ĉi devas esti tiel, tio devas esti tiel, kaj tie jam estas oficisto por la skribado, tia rato, tuj komencas per sia plumo «tr ... tr ...» kaj skribas kaj skribas. Oni volis eĉ fari min kolegia asesoro, sed mi diris al mi, por kio mi tion ĉi bezonas? Kaj la pordisto kuras post mi sur la ŝtuparo kun broso: «Permesu, Ivan Aleksandroviĉ, — li diras, — mi al vi purigos la botojn.» (Al la urbestro.) Kiel vi, sinjoroj, staras? Mi petas vin, sidiĝu!
