kisas al si la manon, kiam oni ĝin elfumis. Jen estas fajro, ekfumu. (Donas al li kandelon.)
Luka Lukiĉ, provas ekfumi kaj tute tremas.
Ĥlestakov. — Sed ne de tiu ĉi fino!
Luka Lukiĉ, de timo elfaligas la cigaredon, ekkraĉas kaj, svinginte per la mano, diras al si mem. — La diablo ĉion prenu! pereigis la malbenita timemeco!
Ĥlestakov. — Mi vidas, vi ne estas amanto de cigaredoj. Kaj mi konfesas, ili estas mia malforta flanko. Jen ankaŭ rilate la virinan sekson, mi neniel povas esti indiferenta. Kiel vi? Kiaj pli plaĉas al vi — brunulinoj aŭ blondulinoj?
Luka Lukiĉ, estas en plena embaraso, kion li devas respondi.
Ĥlestakov. — Ne, diru malkaŝe: brunulinoj aŭ blondulinoj?
Luka Lukiĉ. — Mi ne kuraĝas scii.
Ĥlestakov. — Ne, ne, ne elturnu vin! Mi volas nepre ekscii vian guston.
Luka Lukiĉ. — Mi kuraĝas raporti ... (Al si mem.) Nu, mi mem ne scias, kion mi parolas.
Ĥlestakov. — Ha, ha! Vi ne volas diri. Certe jam ia brunulino enbatis al vi najleton. Konfesu, ŝi enbatis?
Luka Lukiĉ, silentas.
Ĥlestakov. — Ha, ha? Vi ruĝiĝis! Vi vidas, vi vidas! Kial do vi ne parolas?
Luka Lukiĉ. — Mi timiĝis. Via moŝ ... ekscel ... prin ... (Al si mem.) Vendis min la malbenita lango, vendis!
Ĥlestakov. — Vi timiĝis? En miaj okuloj efektive estas io, kio inspiras senkuraĝecon. Almenaŭ mi scias, ke neniu virino povas ilin elteni, ĉu ne vere?
Luka Lukiĉ. — Tute vere.
Ĥlestakov. — Jen stranga okazo min trafis: en la vojo mi elspezis mian tutan monon. Ĉu vi ne povas doni al mi prunte tricent rublojn?
