Artemij Filippoviĉ. — Mi ne kuraĝas tedi per mia alestado, forpreni tempon, destinitan por sanktaj devoj ... (Salutas kaj intencas foriri.)
Ĥlestakov, akompanante. — Ne, nenion malhelpas. Ĉi ĉio estas tre ridinda, kion vi parolis. Mi petas vin, ankaŭ en alia tempo ... Mi tion ĉi tre amas. (Reiras kaj malferminte la pordon, krias al la foririnto.) He, vi! kiel oni vin ... mi ĉiam forgesas, kiel estas via nomo kaj patronomo.
Artemij Filippoviĉ. — Artemij Filippoviĉ.
Ĥlestakov. — Estu tiel bona, Artemij Filippoviĉ. Stranga okazo min trafis: en la vojo mi elspezis mian tutan monon. Ĉu vi ne havas iom da mono por pruntedoni al mi, ekzemple kvarcent rublojn?
Artemij Filippoviĉ. — Mi havas.
Ĥlestakov. — Ha, kiel bonokaze. Mi humile vin dankas.
ĤLESTAKOV, BOBĈINSKIJ kaj DOBĈINSKIJ.
Bobĉinskij. — Mi havas la honoron prezenti min: loĝanto de la ĉi tiea urbo, Pjotr, filo de Ivano, Bobĉinskij.
Dobĉinskij. — Bienhavanto Pjotr, filo de Ivano, Dobĉinskij.
Ĥlestakov. — Ha, sed mi vin jam vidis. ŝajnas al mi, ke vi tiam falis? Nu, kiel fartas via nazo?
Bobĉinskij. — Dank' al Dio! Ne volu maltrankviliĝi: ĝi kovriĝis, tute kovriĝis.
Ĥlestakov. — Estas bone, ke ĝi kovriĝis. Mi ĝojas ... (Subite kaj abrupte.) Monon vi ne havas?
Dobĉinskij. — Monon? Kiel monon?
Ĥlestakov. — Pruntedoni ekzemple mil rublojn.
