la SAMAJ kaj la URBESTRO, enkuras, malfacile spirante.
Urbestro. — Ekscelenco! Ne pereigu min!
Ĥlestakov. — Kio estas al vi?
Urbestro. — Ĵus la komercistoj plendis al via ekscelenco. Mi certigas vin per mia honoro, ne estas vera eĉ duono de tio, kion ili diras. Ili mem trompas kaj prifriponas la popolon. La suboficiredzino mensogis ankaŭ al vi, kvazaŭ mi ŝin elvergis; ŝi mensogas, per Dio, ŝi mensogas. Ŝi mem sin elvergis.
Ĥlestakov. — Al la diablo la suboficiredzinon; ne pri ŝi mi nun pensas!
Urbestro. — Ne kredu, ne kredu! Ili estas tiaj mensogistoj... al ili eĉ malgranda infano ne kredas. Ili jam en la tuta urbo estas konataj kiel mensogistoj. Kaj pri friponeco mi kuraĝas raporti al vi: ili estas tiaj friponoj, kiajn la mondo neniam ankoraŭ naskis.
Anna Andrejevna. — Ĉu vi scias, kian grandan honoron faras al ni Ivan Aleksandroviĉ? Li petas la manon de nia filino.
Urbestro. — Haltu, haltu!... Vi freneziĝis, mia kara! Ne koleru, via generala moŝto, — ŝi havas ne tute normalan cerbon: tia sama estis ankaŭ ŝia patrino.
Ĥlestakov. — Sed mi efektive petas la manon. Mi enamiĝis.
Urbestro. — Mi ne povas kredi, via generala moŝto!
Anna Andrejevna. — Sed oni ja diras al vi!
Ĥlestakov. — Mi diras al vi senŝerce ... Mi povas freneziĝi de amo.
Urbestro. — Mi ne arogas al mi kredi, mi ne valoras tian honoron.
Ĥlestakov. — Sed se vi ne konsentos doni al mi la manon de Marja Antonovna, tiam mi estas preta fari diablo scias kion ...
