Urbestro. — Mi ne povas kredi: plaĉas al vi ŝerci, via generala moŝto!
Anna Andrejevna. — Ha, kia ŝtipo, efektive! Sed se oni ripetas al vi?
Urbestro. — Mi ne povas kredi.
Ĥlestakov. — Donu, donu! Mi estas homo furioza, mi decidiĝos al ĉio: kiam mi min pafmortigos, oni vin transdonos al la juĝo.
Urbestro. — Ha, mia Dio! Mi, per Dio, ne estas kulpa, nek anime, nek korpe! Ne volu koleri! Volu agi tiel, kiel plaĉas al via afabla moŝto! Kredu al mi, en mia kapo nun estas ... Mi eĉ mem ne scias, kio fariĝas. Mi fariĝis nun tia malsaĝulo, kia mi neniam ankoraŭ estis.
Anna Andrejevna. — Nu, benu!
(Ĥlestakov aliras kun Marja Antonovna.)
Urbestro. — Dio vin benu! sed mi ne estas kulpa! (Ĥlestakov kaj Marja Antonovna sin kisas, la urbestro ilin rigardas.) Kia diablo! efektive! (Frotas al si la okulojn.) Ili sin kisas! Ha, mia Dio, ili sin kisas! Efektiva fianĉo. (Ekkrias, saltante de ĝojo.) Aj, Antono! Aj, Antono! Aj, urbestro! Vidu, kiel la afero ekiris!
La SAMAJ kaj OSIP.
Osip. — La ĉevaloj estas pretaj.
Ĥlestakov. — Ha, bone ... Mi tuj iros.
Urbestro. — Kiel? Plaĉas al vi forveturi?
Ĥlestakov. — Jes, mi forveturas.
Urbestro. — Kaj kiam do, tio estas ... vi bonvolis mem aludi pri ... ŝajnas al mi, pri edziĝo? ...
Ĥlestakov. — Ha, tio ... Mi nur por unu minuto, por unu tago
