al la onklo, — li estas riĉa maljunulo; kaj morgaŭ mi tuj venos returne.
Urbestro. — Ni neniel kuraĝas reteni vin, esperante vian feliĉan revenon.
Ĥlestakov. — Certe, certe, mi en minuto ĉion faras. Adiaŭ, mia amo... ne, simple, mi ne povas esprimi! Adiaŭ, mia koro! (Kisas la manon de Marja Antonovna.)
Urbestro. — Sed ĉu vi ne bezonas ion en la vojo? Ŝajnas al mi, ke vi bonvolis havi mankon de mono?
Ĥlestakov. — Ho, ne, por kio? (Iom pripensinte.) Nu, cetere, mi povas akcepti.
Urbestro. — Kiom vi deziras?
Ĥlestakov. — Nu jen, tiam vi donis ducent, t.e. ne ducent, sed kvarcent, — mi ne volas tiri profiton el via eraro, — oni povas sekve ankaŭ nun tiom same, por ke estu ja ĝuste okcent.
Urbestro. — Tuj! (Elprenas el la monpaperujo.) Mi havas ĝuste tute novajn paperetojn.
Ĥlestakov. — Ha, jes! (Li prenas kaj trarigardas la banknotojn.) Bone! Oni ja diras, ke ĝi signifas novan feliĉon, kiam la banknotoj estas novaj.
Urbestro. — Tute vere.
Ĥlestakov. — Adiaŭ, Anton Antonoviĉ! Mi multe dankas vin por via gastameco. El mia tuta koro mi konfesas: nenie mi havis tian bonan akcepton. Adiaŭ, Anna Andrejevna! Adiaŭ, mia koro, Marja Antonovna! (Eliras.)
(Malantaŭ la scenejo.)
Voĉo de Ĥlestakov. — Adiaŭ, anĝelo de mia animo, Marja Antonovna!
Voĉo de la urbestro. — Kiel do vi faras? Vi veturas sur simpla veturilo?
Voĉo de Ĥlestakov. — Jes, mi kutimis. Mi ricevas kapdoloron de risortoj.
