Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/132

Vivinte tri kvardekojn da jarcentoj,
De kiam en la tolan mian korton
Dum kvaranten' eniris pest-anĝelo.

Ho! kiu povas koni la doloron,
Kiela nun en mia kor' fermiĝas!
Libanon mi revenas, mian hejmon;
En mia kort' demandos oranĝujo:
Ho, maljunulo! kie restis idoj?
Kaj min demandos floroj de filinoj:
Ho, maljunul'! filinoj estas kie?
Kaj la nubetoj bluaj sur Libano
Demandos min pri filoj, pri edzino,
Pri mia infanar', enterigita
jen sub terura monument' de l' Ŝeĥo.
Kaj tiel ĉiuj eĥoj min demandos,
Kaj ĉiuj homoj pri reven' en sano
Demandos min. Do kion mi respondos?

Mi venis kaj sur sabl' etendis tendon.
Kameloj miaj sen bruet' kuŝiĝis;
Infano, kiel anĝelet' pentrita,
Paserojn nutris; la birdetoj manĝis,
Venante preskaŭ al manet' infana.
Ĉu vidas vi en valo rivereton?
Plej juna la knabin' de ĝi revenis,