A. Mi ne sciis kioma horo estas.
B. Leviĝu. La tempon perditan oni jam ne rericevas. (Post paŭzo.) Vi ne respondas? (A. ronkas.) O! la maldiligenta, la dormulo, li ree ekdormis. (Laŭte.) He, amiko mia, vekiĝu!
A. La dormo matena estas tiel dolĉa! Mi amas dormi longe je l' mateno.
B. Mi ne komprenas, kiel vi povas restadi tiel longe en la lito.
A. Kiam oni dependas de neniu, oni povas dormi trankvile.
B. La grandaj homoj dormas malmulte.
A. Ho! mi ne estas ambicia.
B. En ĉiuj landoj la personoj laboremaj sin levas matene tre frue.
A. Mi vivas de rentoj; mia mono laboras por mi.
B. Oni devas profiti de ĉiu horo.
A. Kiam mi estas leviĝinta, mi ne scias kiel pasigi la tempon; mi enuas.
B. La enuo venis en la mondon kune kun la maldiligento. Faru kiel mi faras, kaj vi ne enuos.
A. Kiel vi faras?
B. Mi dividas mian tempon inter la plezuroj de mia aĝo kaj la aferoj kiuj estas mia devo.
A. Bone dirita. Je l' kioma horo vi leviĝas?
B. Je la sesa horo, tiel en la somero kiel en la vintro.
A. Kaj vi vin kuŝigas?
B. Je la deka.
A. Mi penos sekvi vian ekzemplon.
B. Kaj vi faros bone. Dume vi ne eliris ankoraŭ el la lito.
A. Jes, je vero! Nun, mi estas sur la piedoj. Mi min vestas.
La kuŝigado.
B. Nu, ĉu vi estas kontenta je via tago?
A. Ne malbone; sed mi konfesas al vi, ke mi estas tre laca. Mi min senvestigas kaj min kuŝigas tuj; post kvin minutoj mi jam ne estos de tiu-ĉi mondo.
— Johano, donu al mi la bottirilon, la pantoflojn kaj mian ĉapon de nokto.
J. Jen ili estas, sinjoro.
A. Ĉu vi fermis la kovrilojn de fenestro.
J. Jes, sinjoro.
B. Vi farus pli bone lasi ilin malfermitaj.
