A. Kial?
B. Por vidi pli rapide la sunon.
A. Mi estas ne inda miri la stelon de l' tago.
B. Kie estas viaj bonaj projektoj de l' mateno.
A. Mi nenion scias; ĉio kion mi scias en tiu-ĉi punkto estas ke mi falas de l' dormeco.
J. Je l' kioma horo mi devas vin veki, sinjoro?
B. Je la sesa.
A. Johano, mi vin forpelos, se vi havos la malfeliĉon kaj vekos min antaŭ la deka. Kuntiru la kurtenojn de l' lito.
— Ho, lito feliĉa! Benata estu, kiu elpensis la litojn.
B. Tio-ĉi estas via preĝo vespera.
A. Kara amiko, vi min enuigas multege; lasu min dormi. Feliĉan nokton.
B. Dante estis prava dirante ke l' Infero estas pavimita per bonaj intencoj.
La matenmanĝo.
A. Mi vin salutas, sinjoro. Kio faras al mi la honoron de via vizito?
B. Mi venas paroli kun vi pri afero bonega, per kiu oni povos gajni monon.
A. La monon oni neniam malakceptas.
B. Ni parolos pri nova fervojo kiu...
A. Pardonu, se mi vin interrompas, sed tio-ĉi estas mia horo de matenmanĝo, kaj mi mortas de malsato.
B. Tial vi ankoraŭ nenion manĝis.
A. Efektive.
B. Mi komprenas, la ventro malsata ne havas orelojn.
A. Faru al mi la ĝentilecon matenmanĝi kun mi; poste ni babilos pri aferoj kiom vi volos.
B. Kutime mi ne matenmanĝas tiel frue, ĉar levante min el la lito mi trinkas kafon kun kremo; tamen por fari al vi societon mi manĝos iometon.
A. Johano! Ĉu estas preta la matenmanĝo?
J. Jes, sinjoro, kaj vin atendas sur la tablo.
A. Tiu-ĉi sinjoro manĝos kun mi.
J. Tre bone. Tuj mi metos duan manĝilaron.
A. Mi devas diri al vi antaŭ ĉio ke mi havas la principon neniam
