A. Vi estas tre ĝentila. Mi esperas ke vi faros al mi la plezuron tagmanĝi kun mi.
B. Estas demando grava, kiu postulas pripenson.
A. Mi komprenas. Ne timu; mi vin ne invitas al tagmanĝo senceremonia.
B. Mi scias bone ke vi neniam farus al mi tian perfidaĵon.
A. Kaj efektive ĝi estus perfidaĵo. Mi konas tro bone viajn teoriojn gastronomiajn kaj ne invitus vin por ke vi dividu kun mi, kion donis la okazo.
— Se oni vin igis eniri en la kabineton, ĝi estis tial, ĉar en la salono sin trovas personoj kaj ke ni devis pasi en la manĝejon.
B. En tiu-ĉi okazo ni ne perdu la tempon; tagmanĝo revarmigita neniam povas esti bona.
A. Kiel vi trovas la supon?
B. Bonega; mi vidas ke via kuiristo estas homo de bona gusto.
A. Glaseto da madera post la supo neniam faras malbone.
B. Kontraŭe, bonege.
A. Ĉu mi povas proponi al vi tranĉon da bova viando aŭ eble vi volas bifstekon?
B. Mi amas la bifstekon duone rostitan, sed mi devas konfesi, ke mi havas malfortecon por la viando bova.
A. Prenu, mi petas: Jen estas bakitaj terpomoj, kukumetoj kaj mustardo.
B. Mi komprenas, kial la Angloj faras la bovaĵon la fundamento de ĉiuj siaj manĝoj. Ĝi estas la sola, por kiu oni neniam perdas la guston.
A. Ĉu vi amas la spinakon?
B. Mi diros al vi, kiel iu diris: mi estas kontenta ke ne, ĉar se mi ĝin amus, mi ĝin manĝus, kaj mi ne povas ĝin suferi.
A. En tia okazo prenu floran brusikon aŭ alian legomon.
B. Kiel belan salmon oni tie enportas! Estas je vere fiŝo mirinde bela.
A. Jen estas la saŭco de kaporoj.
B. Mi ĝin pli amas kun oleo kaj vinagro.
A. Ne forgesu ke la fiŝoj volas naĝadi.
B. Ne timu, via maljuna vino de Bordò sin rekomendas si mem.
A. Estu tiel bona kaj preparu la salaton dum mi tranĉos la rostaĵon.
