B. Kun plezuro. Johano, donu al mi la salon kaj pipron, oleon kaj vinagron! Estas nun sufiĉe miksita; rigardu ĉu ĝi estas laŭ via gusto.
A. Bonega. — Se vi amas la sovaĝon, prenu, mi petas, peceton da kapreolo.
B. Mi diros al vi, ke tiu fazano jam turnis mian atenton; estas nun la vera momento por ĝi.
A. Kiel vi ĝin trovas?
B. Via kuristo estas granda homo; jen ĉio, kion mi povas respondi.
A. Mi esperas ke vi estos egale kontentigita de la postmanĝo. Ni havos fromaĝon tre bongustan kaj ĉiajn specojn de fruktoj; ni trinkos certan ĉampanon rozan kiu havas sian meriton.
B. Kara amiko, vi donis al mi tagmanĝon de princo. Kiam mi ekpensas ke estas homoj kiuj eĉ ne scias, kio estas tagmanĝo!
A. Ni bedaŭru ilin, sed nin gardu, ke ni ilin ne sekvu.
B. Prezentu al vi, ke en la lasta tempo mi renkontis personon, kiu certigadis, ke oni tagmanĝas plene kun supo, viando kuirita, legomo, rostaĵo kaj salato.
A. Por via individuo mi sentas kompaton.
— Tagmanĝo komforta devas esti kunmetita de supo, kokido kuirita aŭ rostita, varma aŭ malvarma, de sovaĝo, manĝoj raraj kaj elektitaj, de fiŝoj, sukraĵoj, pasteĉoj kaj fruktoj.
B. Tion-ĉi mi respondis al li, sed mia kontraŭisto eĉ ne pensis esti venkita. Li eĉ volis min kredigi ke oni devas manĝi por vivi, kaj ne vivi por manĝi.
A. Sen dubo ia malriĉa diablo! Diru al mi kion vi manĝas, kaj mi diros al vi kiu vi estas.
B. Je l' fino, ne estas granda malfeliĉo, ke ekzistas tiaj originaloj; alie la bonaj mordetoj fariĝus raraj por la konantoj.
A. Vi estas prava: oni faras bone lasante la antaŭjuĝojn al la popolo.
Restoracio.
A. Kelnero (ĉambristo), ĉu ni povas havi apartan ĉambron?
G. Jes, sinjoroj, volu iri, mi petas, sur la unuan etaĝon.
B. Donu la karton!
G. Jen estas. Per kia supo mi devas servi al la sinjoroj?
A. Donu unue tri dekduojn da ostroj kaj vinon blankan.
G. Ĉu vi deziras vinon ordinaran?
A. Ne, alportu vinon maljunan de Sauterne.
