G. Mi atendas, ĉar la sinjoro volis diri, kial li postulis multon da kafo kaj multon da lakto.
B. Ha! efektive; por povi enmeti multon da sukero.
G. (Al si.) Bela pravo por igi min atendi.
A. Donu la alumetojn.
— Kiel vi trovas tiun-ĉi kafon?
B. Ĝi estas tre bona, Moka pura sen aldono de cikorio.
A. Mi konfesas, ke mia plej granda plezuro estas eltrinki post bona tagmanĝo bonan glason da kafo.
B. Sed la kuracistoj diras ke tiu-ĉi trinkaĵo tre malutilas al la sano.
A. Jes, ili kredigas, ke ĝi estas malrapida veneno kaj ili estas pravaj.
B. Vi kredas?
A. Rigardu la maljunan sinjoron kiu legas la ĵurnalon!
B. Tiun, kiu havas la harojn tute blankaj?
A. Tiun-ĉi saman. Kion vi pensas? Kian aĝon li havas?
B. Li havos ne malpli ol okdek jarojn.
A. Bone! Tiu-ĉi maljunulo estas de kvardek jaroj gasto konstanta de tiu-ĉi kafejo, kien li venas regule por sin veneni en ĉiu tago, kiun Dio donacas al li.
B. Efektive, la kafo devas esti veneno tre malrapida. Sed kion vi pensas pri la teo?
A. La teo malforta malbonigas al mi la stomakon, la teo forta estas laŭ mia gusto sed min denervas kaj malhelpas dormi.
B. Ĝi estas trinkaĵo, kies indon sole komprenas la sinjorinoj.
A. Povas esti; mi mem devas konfesi, ke mi plivolas glason da grogo aŭ punĉo, kaj eĉ da biero.
B. Mi ne povas diri tion-ĉi, sed oni ne devas disputi pri gustoj: „de gustibus non est disputandum“.
Sur la fervojo.
La konduktoro. Sinjoroj vojirantoj, mi petas sidiĝi.
A. Ni iru, rapide, sidiĝu.
B. Ne metu nin tiel proksime de la lokomotivo.
A. Ni penu ricevi lokon proksime de l' pordo.
B. Mi plivolas turni la dorson al la lokomotivo por ne havi la venton kaj polvon.
A. Mi aŭdas la trian sonoradon; ni forveturas.
B. Jen la fajfo de l' forveturo. — Kiel longa estas la vagonaro!
