Ĉelio. Vi fartas bone?
Lukrecia. Tre bone, mia sinjoro.
Ĉelio. Kiel fartas fraŭlino Klariĉe!
Lukrecia. Tre bone. Tuj, tuj vi ŝin vidos. Ŝi venos tien-ĉi kun fraŭlino Anĝelika', sia fratino.
Ĉelio. Mi salutos ilin du kun plezuro; sed pli multe min interesas fraŭlino Klariĉe, ĉar ŝi havas spriton kaj sciadon. Fraŭlino Anĝelika' havas ankaŭ sian meriton; sed mi ne komprenas la muzikon, kaj al tio mi scias bone ke ŝi naskigis la amon en la koro de l' sinjoro Silvio, kaj mi ne volas malhelpi al amiko.
Lukrecia. Mi ne sciis ke sinjor' Silvio havis tian inklinon por fraŭlino Anĝelika! Li estas homo kiu parolas malmulte, kaj ne lasas sin ekkoni tiel facile.
Ĉelio. Li estis jarojn en Anglujo kaj alprenis la kutimojn anglajn. Mi, kontraŭe, forlasinte Italujon, venis Francujon, kaj mi tie-ĉi estas, kiel vi scias, de longa tempo; mi alprenis la kutimojn de tiu-ĉi nacio, tio estas, la malkovritecon kaj la liberecon; mi amas fraŭlinon Klariĉe', kaj mi ĝin diras libere, kaj tute min ne tuŝas, ke la tuta mondo ĝin scias.
Lukrecia. Multe plaĉas al mi, ke vi ŝin amas. Ŝi estas bonega junulino, vi estas homo honesta kaj de bona deveno, kaj mi multe ĝojas vidi tiun-ĉi edziĝon. Jen la sinjoro Silvio; sidiĝu, tuj venos fraŭlino Anĝelika.
Ĉelio. Amiko, via servanto.
Silvio. (Lin salutas sen paroli.)
Ĉelio. Kiel vi fartas? via sano?
Silvio. Mi fartas bone. (malkontente)
Ĉelio. Vi koleras, ĉar mi demandas, kia estas via sano.
Silvio. La tuta mondo faras al mi la saman demandon. Mi ne kredas ke mi havas vizaĝon de malsanulo.
Ĉelio. Tio estas komplimento kiun oni faras kutime.
Lukrecia. Jen la fraŭlino Klariĉe'.
Dialogo kvara.
Klariĉe, la diritaj kaj poste Anĝelika.
Klariĉe. Via servantino, sinjoroj. (Silvio sin salutas sen paroli.)
Ĉelio. Via plej humila servanto, fraŭlino Klariĉe.
