Paĝo:Grabowski - Kondukanto internacia de l’ Interparolado kun modeloj de leteroj, 1890.pdf/27

Lukrecia. Volu sidiĝi, sinjoroj, mi petas ĝentile. (Ĉelio sidiĝas dekstre de Klariĉe, kaj Silvio malproksime de ili ĉe la spineto.)
Klariĉe. Tiel malproksime, sinjoro?
Silvio. Pardonu min. Mi amas la spineton senfine.
Ĉelio. Lasu ni sinjoron Silvio en sia libereco, kaj vi permesu al mi, ke mi uzu tiujn-ĉi feliĉajn momentojn por diri al vi, ke mi vin amas kore, kaj mi estas sorĉita de via merito kaj de via beleco.
Anĝelika. Via plej humila servantino, sinjoroj.
Silvio. (Sin levas kaj ŝin salutas sen paroli.)
Ĉelio. Mi vin salutas, fraŭlino Anĝelika. Kia estas la sano?
Anĝelika. Bona, mi dankas.
Silvio. Ankaŭ la fraŭlinon vi demandas, kia estas ŝia sano? (al Ĉelio).
Ĉelio. Kaj kial mi ne devus demandi tion.
Silvio. Ŝia vizaĝo vin povas liberigi de tiel enua demando.
Ĉelio. Jen homo kiu volas reformi la uzaĵon.
Anĝelika. Sidiĝu, sinjoroj, ne staru el mia kaŭzo.
Ĉelio. Sidiĝu, se vi volas, ke ni sidiĝu.
Anĝelika. Kun plezuro. (Volas sidiĝi en la mezo.)
Silvio. Fraŭlino, pardonu min. Jen estas via loko. (Montras al ŝi la seĝon ĉe la spineto.)
Anĝelika. Ĉu mia patro tie-ĉi ne estas? Faru al mi la plezuron diri al li, ke li venu. (Mallaŭte al Lukrecia kaj iras sidiĝi ĉe la spineto, dekstre de Silvio.)
Silvio. Tiu-ĉi muziko estas via? (Al Anĝelika montrante al ŝi kelkajn foliojn de muziko, kiuj estas sur la spineto.)
Anĝelika. Jes, sinjoro, malgranda peco sen ia merito.
Silvio. Faru al mi la plezuron aŭskulti, ĉu mi ĝin komprenas.
Anĝelika. Vi ĝin komprenos sen ia malfacileco. (Ili restas ambaŭ okupataj je analizado de la muziko.)
Ĉelio. Mi kredas, ke sinjor' Silvio estas pli feliĉa ol mi. (Al Klariĉe.)
Klariĉe. Permesu, mi kredas ke sinjoro Silvio estas pli diskreta ol vi.
Ĉelio. Kaj kial, fraŭlino?
Klariĉe. Li ne havas la kuraĝon klarigi sin al mia fratino, kiel vi faris kun mi.
Ĉelio. Ĉar li ne amas tiel forte kiel mi.