Klariĉe. Se via amo estas vera, kial vi ne diras pri ĝi, al kiu estas konvene?
Ĉelio. Kaj al kiu mi devus min klarigi?
Klariĉe. Al mia patro.
Ĉelio. Al via patro? Mi obeas.
Hefajstos kaj Apollon.
Hefajstos. Ĉu vi vidis, Apollon, la novenaskitan infanon[1] de Maja? Kiel bela ĝi estas, al ĉio ridetas, kaj jam montras, ke el ĝi estos io tre bona!
Apollon. Io tre bona, Hefajstos, el tiu infano, kiu pro siaj malhonestaĵoj jam estas pli maljuna ol Japetus?
Hefajstos. Kaj kian maljustecon povus fari la novenaskita?
Apollon. Demandu Posejdonon, al kiu ĝi ŝtelis la tridenton aŭ Areson, ĉar ankaŭ al tiu-ĉi ĝi eltiris sekrete la glavon kaj glavujon, se mi ne diros, ke ankaŭ al mi mem li forprenis la pafarkon kaj la sagojn.
Hefajstos. Tion-ĉi faris la novenaskita, kiu apenaŭ staras sur la piedetoj kaj kuŝas ankoraŭ en la infanaj vindoj?
Apollon. Vi sciiĝos, Hefajstos, kiam unu fojon ĝi venos al vi.
Hefajstos. Ĝi jam estis ĉe mi.
Apollon. Nu, kaj kio? Ĉu vi havas ĉiujn laborilojn kaj nenia malestas?
Hefajstos. Ĉiujn, Apollon.
Apollon. Tamen bone rigardu!
Hefajstos. Pro Zeŭso, la kaptilon de fajro mi ne vidas!
Apollon. Sed vi vidos ĝin en la ĉirkaŭligiloj de la infano.
Hefajstos. Li ŝajnas esti tiel lertefingra, kiel se li jam longe estus lernanta la ŝteladon.
Apollon. Jes, vi ne aŭdis lin paroli multe kaj glate, sed li eĉ volas servadi al ni ĉe la tablo. Hieraŭ li elvokis Eroson al batalo, kaj tuj lin ĵetis, submetinte al li iel la piedon. Poste, dum la laŭdoj, kiujn li ricevis, li ŝtelis al Afrodite, ĉirkaŭprenanta lin pro lia venko, la zonon kaj al Zeŭs ankoraŭ
- ↑ Hermes (Merkur) la dio de komercistoj kaj ŝtelistoj.
