kiel simpla laboristo kiel vi, nek kombis la lanon en Lyda vesto purpura, nek ricevis de Omfale batojn per ora pantoflo, eĉ ankaŭ mi ne mortigis en melankolio miajn infanojn kaj la edzinon.
Herakles. Se vi ne ĉesos min insulti, vi tuj sciiĝos, ke via nemorteco ne multon helpos al vi, ĉar mi vin ekkaptos kaj ĵetegos kun la kapo malsupren el la ĉielo, ke eĉ Pajon mem ne sanigos al vi la rompitan kranion.
Zeŭs. Ekĉesu, mi diras, kaj ne malhelpu la societon, aŭ mi forsendos vin ambaŭ de la komuna tablo? Cetere, ĝi estas prave, Herakles, ke Asklepios sidas super vi, kiel mortinta pli frue.
Hermes kaj Ĥaron.
Hermes. Se vi konsentas, transveturigisto, ni kalkulu, kion vi jam ŝuldas al mi, por ke ni poste ne malpacu ree pro tio.
Ĥaron. Ni kalkulu, Hermes; estos pli bone kaj pli simple se ni klarigos la aferon.
Hermes. Ankron mi alportis al vi laŭ via postulo por kvin drakmoj.
Ĥaron. Multe da mono!
Hermes. Pro Aidoneus (Pluton)! mi ĝin aĉetis por kvin drakmoj kaj al la direktilo rimenon por du oboloj.
Ĥaron. Kalkulu 5 drakmojn kaj 2 obolojn.
Hermes. Poste grandan kudrilon por sentruigi la velon; mi pagis kvin obolojn por ĝi.
Ĥaron. Alkalkulu ankaŭ tion-ĉi.
Hermes. Kaj vakson por plenŝtopi la fendojn en la ŝipeto kaj najlojn kaj ŝnuregon, el kiu vi faris la velan stangon, kune por du drakmoj.
Ĥaron. Tion-ĉi vi aĉetis malkare.
Hermes. Jen estas ĉio, se ni ne forgesis ion dum la kalkulado. Kiam vi pensas doni al mi la monon?
Ĥaron. Nun, Hermes, ĝi estas tute ne eble; sed kiam la pesto aŭ la milito alportados al ni amase la mortintojn, tiam per eraro en la kalkulo de l' mono por la transveturigado oni povos ion meti flanken.
Hermes. Tial nun mi devas sidi kaj deziri, ke l'o plej malbona fariĝu, por ke mi riceva mian monon?
