Ĥaron. Alie ĝi ne estas eble, Hermes; nun alvenas nur malmultaj al ni, kiel vi mem vidas, ĉar reĝas la paco.
Hermes. Tiel estas pli bone, se eĉ via ŝuldo sin iom laŭlonge eltiros. Sed vi scias, Ĥaron, kiel elrigardis la homoj, kiuj antaŭe al ni venadis. Ĉio fortaj viroj, plenaj je sango kaj vivo, la plej ofte vunditaj; nun sole venas iu, kiun la filo aŭ la edzino mortigis per veneno, aŭ al kiu la vivo malbona elblovis la ventron kaj la membrojn, sole palaj mizeraj kreitaĵoj, eĉ ne similaj je tiuj. La plejmulto de la venantoj, kiel ĝi ŝajnas, penis forigi unu la alian el la mondo pro la mono.
Ĥaron. Ĝi estas ja io multe dezirata.
Hermes. Tial oni ne devas min mallaŭdi, ke mi faras eraron, se mi postulas de vi severe kion vi ŝuldas al mi.
Pluton aŭ kontraŭ Menippos.
Krojsos. Ni ne povas elteni, Pluton, kune kun tiu-ĉi kiniko Menippos; tial aŭ forigu lin ien alien aŭ ni iros en alian lokon.
Pluton. Kion malbonan li faras al vi, estante ja tiel same mortinto kiel vi?
Krojsos. Kiam ni rememoras la aferojn en la supra mondo, Midas sian oron, Sardanapalos sian grandan lukson, mi, Krojsos, miajn trezorojn, kaj ni plendas kaj ĝemas, li ridas je ni kaj nomas nin malliberulojn kaj malnoblulojn; alitempe li malhelpas nian plendadon per sia kantado kaj estas tute al ni maloportuna.
Pluton. Kion ili diras, Menippos?
Menippos. La veron, Pluton, mi malestimas ilin kiel malnoblaj, senindaj subjektoj, kiuj ne kontentaj, ke ili vivis malbone, eĉ nun post la morto pensas pri la supera mondo kaj sopiras je ĝi. Mi ĝojas kiam mi ilin kolerigas.
Pluton. Ne faru tion, ĉar la perdo, kiun ili jeploras ne estas malgranda.
Menippos. Ankaŭ vi Pluton, babilas sensence kaj konsentas je ilia bojado?
Pluton. Ne, tute ne, sed mi ne volas ke vi havu malpacon inter vi.
