Por konsenti.
Jes, certe. — Mi estas tute preta servi al vi. — Mi konsentas al tio. — Kun plezuro. — Mi faros la eblon. — Vi povas esti certa, ke mi faros ĉion, kio dependas al mi. — Mi neniam povas malkonsenti al vi. — Kalkulu sur min! — Kredu al mi tute! — Mi prenas sur min vian aferon. — Super ĉio, kion mi havas, vi povas ordoni. — Se vi min bezonas, sciigu min. — Mi atendas viajn ordonojn.
Por malkonsenti, praviĝi.
Ne, ne estas eble. — Mi ne povas konsenti je tio. — Tio-ĉi min ne tuŝas. — Mi multe bedaŭras, ke mi devas malkonsenti. — Senkulpigu min, mi petas, mi faris la eblon. — Tio-ĉi ne dependas de mi. — Ne koleru je tio. — Kredu, ke ne estas mia kulpo. — Mi petas milfoje pardonon, mi bedaŭras tion kiel vi. — Ĝi restos por alia fojo.
Por fari kaj ricevi dankojn.
Mi dankas. — Mi dankas al vi. — Alprenu de mi mil dankojn. — Mi estas via ŝuldanto. — Mi konservos al vi eternan dankemon. — Ĝi ne estas inda je parolado. — Mi estas al vi multe danka por tio. — Ĝi estas nenio. — Mi redonas dankojn al vi. — Mi neniam forgesos, kion vi faris por mi. — Mi volus fari pli multe. — Vi faris al mi servon, kiun oni ne forgesas. — Vi estas efektive tro bona. — Vi faras por mi multon da penoj. — Alprenu la esprimon de mia profunda dankemo. — Mi ne scias kiel danki por la granda servo. — Mi multe bedaŭras la laboron kiun mi kaŭzis al vi. — Ni esperu, ke iam mi povos plenumi mian devon kontraŭ vi. — Mi estas tre kontenta ke mi povis esti utila al vi. — Mi esperas reservi al vi.
Por konsili, pripensi, decidi.
Kion vi farus estante en mia loko? — En via loko mi farus la jenon... Kion mi devas fari? — Laŭ mi, jen kion vi faros... Kion vi konsilas al mi fari? — Mi ne scias bone, estas afero grava. — Kion mi faros? — Pri kio vi pensas? — Mi kredas ke vi estas prava. — Kia estas via opinio? — Mi tute dividas vian opinion. — Ĉu vi ne estus farinta la samon? — Mi vidas ke mi
