Ĉi tiu paĝo estis validigita
Se via voĉet’, en kompar’,
Ne cedas al via plumar’,
Vi estas Fenikso de arboloĝantoj!“
La korvo, ĝojega pro tiu admir’,
Por montri belecon de l’ voĉo en kantoj,
Malfermas la bekon: „Grak’!“ falas l’ akir’
Kaj vulpo, kaptante ĝin, diras: „Eksciu,
Simplul’, ke flatist’ vivas ĉiu
Je l’ kosto de lin aŭskultanta person’.
Fromaĝon valoras ja ĉi-lecion’!“
La korvo ekĵuris en honto, konfuzo,
Ke poste neniu lin trompos per ruzo.
XVIII.
LA RANO KAJ LA BOVO.
(El J. de La Fontaine).
Sur herbej’ sin paŝtis bovo,
Altekreska, diktalia.
Rano, eta kiel ovo,
Lin ekvidis; do, envia,
Sin larĝigis kaj plenblovis,
Streĉis, kiel ĝi nur povis,
Por bovon egali laŭ diko.
Ĝi diris al sia baptano: „Amiko,
Ĉu tio sufiĉas?“ — „Ne!“—„Mankas peceto?
