De l’ reĝin’ partiano, virinul’ nomata.
Antaŭ kastelpordego renkontiĝis ambaŭ
Tiuj marŝaloj, ĉiu kiel la patrono
Kaj „amicus“ de sia „cauda“ geamika.
KASTELANINO.
Mi petas, latinaĵon vian lasu flanke.
ĤŜONSTKA.
Estis inter la ambaŭ marŝaloj demando:
Kiu faros l’ unuan paŝon en vestiblon.
Tamen ambaŭ ĝentilaj, por ne ekofendi,
Unu kaj la alia forpreninte ĉapojn,
Komencis riverenci, saluti, fleksiĝi.
Vane senharajn kapojn frostigis la luno,
Unu kriis: ne inda! — l’ alia: ne inda’
Kaj je eterne daŭrus tiuj ĉi respektoj,
Se iu, rigardante tiun ĝentilecon,
Laŭŝajnan, jezuitan, ne ekkrius laŭte:
„Iru, Sinjoro Ŝĉara, kaj kovru la kapon!“
Olgopolski, aŭdinte, falas kiel tondro
En pordegon.—Vidinte tion, ankaŭ paŝon
„Accelerans“ sinjoro Ŝĉara faras same.
Kio plu? — Kiam ili kune koridoron
Eniris, tuj ŝtopiĝis per ventroj kaj nazoj;
Nobelaro, per puŝoj, vokoj, ilin vane
Instigas kaj invitas en sekvantajn ĉambrojn
Ne eble — tial oni volis en duonon
„Secare inimicos“, eksonoris glavoj.
Kiel do en malvasta haven’ du ŝipegoj,
Kiuj „fortunam“ portas antaŭ fulmotondro...
