Paĝo:Homero - Iliado, 1896, Kofman.pdf/46

Tuj post batala ordiĝo de ĉiuj popoloj kaj ĉefoj,
Kiel birdoj kriante kaj brue eliris Trojanoj:
Tiel sub la ĉielo resonas la krio de gruoj,
Kiam, post la forkuro de vintro kaj pluvo senĉesa,
Ili alflugas kriante al ondoj de la Oceano, 5
Morton-pereon portante al la malgrandaj Pigmeoj,
Kaj en matena aero ilin terure atakas.
Sed la batalospirintaj Aĥajoj trankvile aliris,
Ĉiuj brulante en koro por helpi unuj aliajn.
  Kiel sur montosupraĵoj Noto nebulon etendas, 10
Kiu paŝtistojn timigas, sed ŝtelistarojn ĝojigas,
Ĉar oni vidas tra ĝi nur la spacon de ŝtono ĵetita,
Tiel nun supren leviĝis la pulvo sub la alirintoj
Densanubege, ĉar ili rapide trairis la valon.
  Sed kiam l' aroj kurintaj unu alian aliris, 15
El Trojanaro elpaŝis la dia hero' Aleksandro
Kun kurba arkopafilo, kun fel' leoparda sur ŝultroj,
Ankaŭ kun glavo. Li du ponardegojn kun kupraj surpintoj
Svingis kaj la plej kuraĝajn el la Aĥajidoj alvokis
Kontraŭbatali lin nun en la terurega batalo. 20
  Sed Menelao kuraĝa, apenaŭ li vidis proksime
La elirinton el l' aro per paŝoj rapidaj kaj larĝaj,
Ĝojis li kiel leono malsata, vidanta subite
Grandan akiron: aŭ cervon kornan, aŭ ĉamon sovaĝan.
Ĝi avidege manĝegas l' akiron, kvankam de ĉie 25
Pelas ĝin hundoj rapidaj kaj nelaciĝemaj ĉasistoj:
Tiel ĝojegis nun li, Menelao, la dian Parison
Vidi proksime, ĉar li la ofendon ekvenĝi volegis,
Kaj el kaleŝo rapide li kun la armaĵo elsaltis.
  Tamen, apenaŭ lin vidis la dia hero' Aleksandro 30
Inter la vicoj unuaj, ektimis li en sia koro
Kaj reeniris en la amikaron, por morton eviti.
Kiel iu, serpenton en intermontoj vidinte,