"Ho vi, edzino, ne piku la koron per vortoj maldolĉaj!
Nun, Menelao min venkis per helpo de dia Ateno,
Sed mi repagos al li, ĉar la dioj nin ankaŭ favoras. 440
Venu do nun, ni kunkuŝos kaj ĝuos ambaŭ la amon.
En mia koro neniam tiel la fajro flamegis,
Eĉ en la tago, en kiu de Lakedemono agrabla
Naĝis mi, vin kondukante for en niaj ŝipoj rapidaj,
Kaj sur insulo Kranao ni ĝuis kundormon kaj amon, 445
Kiel hodiaŭ mi flamas, pikita de dolĉa deziro."
Diris li, kaj al kuŝejo aliris; lin sekvis l' edzino.
Ambaŭ ili ripozis kune sur lito belega.
Sed Atreido vagadis, simila al besto rabema,
Ĉu ne fariĝos vidita la dia hero' Aleksandro. 450
Sed el Trojanoj neniu, neniu el gloraj liganoj
Povis ekmontri Parison al li, Menelao kuraĝa.
Se ili vidus lin, certe lin pro amikeco ne kaŝus,
Ĉar lin nun ĉiuj malamis, kiel la nigran pereon.
Tiam la reĝo de viroj Agamemnono elvokis: 455
"Vi min aŭskultu, Trojanoj, Dardanoj kaj vi, liganoj!
Estas vidata al ĉiuj la venko de Menelao.
Tial vi nun l' Arganinon Helenon kun ŝiaj trezoroj
Al ni redonu kaj kune mono propunan konvenan,
Kiun ankaŭ pagados la posteuloj estontaj." 460
Tiel Arido eldiris, kaj lin la Aĥajoj laŭdadis.
Sed la diaro, ĉe Zeŭso sidante, interparoladis
Sur ora planko, kaj Hebo la glora al ili ĉirkaŭe
Verŝis nektaron. La dioj, prenante la orajn pokalojn,
Unu aliajn regalis kaj suben, sur Trojon, rigardis.
Jen l' Olimpano Kronido ekvolis Heron inciti 5
