aŭdi mi—. Ĉu havas mi la kulpon?… Ĉu mi agas malbone, do?…
—Ne, filino, sed va patro pensis ke via malsano bezonis antaŭzorgojn…
—Antaŭzorgojn?… Ĉu ne estas mi sana jam? Ĉu vi ne kredas ke mi denove ne superos plu? Kiel povas Efrain’esti kaŭzo de mia malsano?
—Estus neeble… li amanta vin tiom, eble pli lo vi lin.
Maria movis la kapon flank-al-flanke, kvazaŭ resppondanta al si mem, kaj skuinte ĝin tuj poste kun leĝereco kiun kutime faras infanino por malproksimigi timiga rememoro, ŝi demandis:
—Kion mi devas fari? Mi faras jam kion ajn vi volu.*****
—Carlos havos hodiaŭ okazon paroli al vi pri siaj pretendoj.
—Ĉu al mi?
—Jes, aŭdu: vi diros al li, konservanta kompreneble la tutan serenecon al vi ebla, ke vi nepovas akcepti sian oferton, kvankam ĝi multe honorigas vin, ĉar vi estas tre juna, lasinte al li oni ke kaŭzas al vi vera malĝojo doni tiun neoadon…
—Sed tio estos kiam ni estos ĉiuj kune.
—Jes —respondis al ŝi mia patrino, komprezigita*** de la ĉarmeco kiun revelkis ŝia voĉo kaj ŝiaj rigardoj—. Mi kredas ke mi meritas ke vi estu tre condescendiente**** kal mi.
Al kio ŝi nenion respondis. Alproksimiĝante per la dekstra brako la kapon de mia patrino al sia, ŝi restis tiel kelkajn momemtojn ŝia vizaĝo en la plej acendrada **** tenero. Ŝi trairis haste la ĉambron kaj malaperis malantaŭ la kurtenoj de la pordo kiu kondukis al sia ĉambro.
